Sjálfstæðisflokkur og Samfylking ...

... í dag - á morgun ...

Evróvisjón vatn á myllu VG

Mér finnst gaman að fylgjast með kosningabaráttunni. Helst að ég vildi fá meira af skoðanakönnunum. Stundum líða margir klukkutímar á milli. Það er alveg ótækt.

 

Auglýsingar og áróðursbrögð flokkanna eru eitt skemmtiefnið. Geir Haarde skuggalaus í glaðasólskini eins og Sæmundur fróði eftir samskiptin við kölska. Græni framsóknarkallinn fer afturábak og stoppar. Glitnir gerir rauða Samfylkingarpunktinn að sínum. Allt að tveggja ára fangelsis krafist yfir Ómari Ragnarssyni fyrir störf gegn íslenskri náttúru. Auglýsingastofa Frjálslynda flokksins setur glæsilegt Íslandsmet í stafsetningarvillum.

               

Þannig mætti lengi telja.

           

Og svo er það Evróvisjón.

          

Margir eru gramir, reiðir og sárir vegna úrslitanna í undankeppni Evróvisjón í gærkvöldi. Þeir sem af einhverjum ástæðum eru gramir, reiðir og sárir eru líklegri til að kjósa stjórnarandstöðuna hverju sinni. Þeir sem eru gramir, reiðir og sárir eru líklegir til að kjósa Vinstri græna, vegna þess að sækjast sér um líkir. Snúum sókn í vörn!

             

Og svo er það veðrið.

             

Gott veður á kjördag veit á gott hjá sitjandi stjórnarflokkum hverju sinni. Sólskin og fuglasöngur létta lundina. Hvergi skuggi, a.m.k. ekki þar sem forsætisráðherrann er. Fólk er ánægðara og jákvæðara en ella. Og tengir þetta ósjálfrátt við ríkisstjórnina. Einföld ómeðvituð tengsl. Eins og milli rauðu Glitnispunktanna og Samfylkingarpunktanna. Þeir sem vilja áfram gott veður og ekkert stopp kjósa Geir Haarde eða Þorgerði Katrínu eða Árnasettið. Jafnvel skattleysismörkin og kjör þeirra sem minnst mega sín gleymast í sólskininu.

 

En ef það springur á leiðinni á kjörstað eða löggan sektar mann, þá dregur ský fyrir sólu í sálinni og stjórnarandstaðan fitnar.

 

Gleðilegar kosningar!

 

Indriði H. Þorláksson kominn á bloggið

Mér þykir nokkrum tíðindum sæta - og varla er ég einn um slíkt - að sjálfur Indriði H. Þorláksson skuli vera kominn hingað á bloggið ...

 

Í inngangsorðum segir Indriði:

                  

„Fyrir nokkru samdi ég 3 greinar um skattamál. Tilefnið var gegndarlausar yfirlýsingar og loforð um skattalækkanir, sem að mínu mati eru blekkingar. Fyrsta greinin birtist í Mbl sem aðsend grein sl. mánudag. Síðari greinarnar hafa ekki birst, sem líklega stafar af því að annað aðsent efni hefur forgang. Vera kann að efni síðari greinanna komi einhverjum að gagni til að átta sig á innihaldsleysi þeirra gylliboða um skattalækkanir, sama frá hvaða flokki er, sem eiga eftir að dynja yfir á síðustu dögum kosningabaráttunnar. Afréð ég því að nota þessa miðlunarleið til að koma þeim á framfæri.“

Kosningabaráttan er lýjandi ...

       

... víðar en á Íslandi. Pása hjá plakataupplímingarmanni í Nígeríu.

   

P.s.: Bretarnir láta ekki dálitla rigningu aftra sér frá því að fara hinn daglega hring á golfvellinum ...

 

Hornsteinar og krosstré - í boði mbl.is

Eiginlega finnst mér hálfundarlegt að blogga hér í boði mbl.is og nota svo vettvanginn til að drulla yfir fyrirtækið og starfsfólk þess. Nánast eins og að vera í kvöldverðarboði og lýsa frati á matinn og gestgjafana. Hér er ég einkum að hugsa um síðustu færslu mína, en hún snýr að þeim sem annast fréttaskrifin á mbl.is.

 

Það liggur við að ég iðrist þessara ummæla vegna þess hve stórkarlaleg og lítilsvirðandi þau eru. Engu að síður læt ég þau standa. Mér þykja vinnubrögðin við fréttaskrifin á mbl.is iðulega fyrir neðan allar hellur. Mér skilst að ég sé ekki einn um það viðhorf. Að vísu er ég ekki vanur að spyrja aðra hvað mér finnst.

 

Ef ég sæi einhvern misþyrma hestinum mínum - reyndar á ég ekki hest - þá yrði ég reiður. En þó að ég eigi ekki hest, þá á ég hlutdeild í íslenskri tungu. Þannig er a.m.k. tilfinningin. Og þegar þeir stóru og öflugu misþyrma henni, þá sárnar mér.

 

Þeir stóru og öflugu eru fjölmiðlarnir. Þegar við þetta bætist að mér þykir vænt um tiltekna fjölmiðla, þá sárnar mér tvöfalt, ef þannig mætti að orði komast. Þegar krosstrén bregðast, eða þannig.

 

Ég geri alveg sérstakar kröfur til Ríkisútvarpsins og Morgunblaðsins. Mér þykir vænt um þessar stofnanir, þessa hornsteina íslenskrar menningar - já, ég leyfi mér að kalla Morgunblaðið bæði stofnun og hornstein íslenskrar menningar! - og mér sárnar alveg sérstaklega þegar þessir miðlar eða afleggjarar þeirra misstíga sig.

 

En, og þá vísa ég til þess sem fyrr var sagt:

 

Ef ummæli eru lítilsvirðandi en jafnframt ómakleg, þá hitta þau einungis þann fyrir sem hefur þau í frammi. Ef stóryrði mín eru ómakleg, þá eru þau einungis lítilsvirðandi fyrir mig sjálfan.

 

Jeg þakka þeim sem hlýddu. Góðar stundir!

 

Fréttavaktin farin að lesa Moggablogg!

Batnandi manni er best að lifa. Næst á dagskránni hjá starfsfólki mbl.is er að læra íslensku. Svo er að læra undirstöðuatriðin í fréttaskrifum. Þar kemur m.a. til sögunnar nákvæmni, sem sennilega er fremur eðlislæg en tillærð. Þá kemur að námi í öðrum tungumálum, svo sem ensku. Loks er listin að geta snúið útlendum texta á skiljanlega íslensku.

 

Spurningin er hins vegar þessi: Hvers vegna ræður mbl.is ekki til starfa fólk sem hefur þessa undirstöðu á valdi sínu?

          

Og: Hvers vegna er nánast hver einasta frétt á mbl.is meira og minna brengluð, illskiljanleg eða óskiljanleg? Auk þess á einhverju hrognamáli sem hvorki er kennt né kynnt í íslenskum skólum?

           

Hvers vegna þarf Morgunblaðið endilega að fara niður á planið hjá einhverjum öðrum? Er það rétt að verið sé að spara? Er það rétt, að í sparnaðarskyni sé notast við áhugasama grunnskólakrakka í tímabundinni starfskynningu?

           

07.05.2007 Þegar bloggarar skúbba ...

 

Eftirminnileg bílferð hjá Birgi

Pólitískt hvísl úr helgum steini

Yfirleitt hef ég skilgreint sjálfan mig sem þverpólitískan. Ég hef aldrei getað séð „minn flokk“ sem algóðan og hina flokkana sem alvonda. Aldrei hef ég flett upp í stefnuskrá Flokksins eða ræðum Formannsins til að gá hvaða skoðanir ég ætti að hafa. Ekki hef ég reynt að verja það sem mér hefur stundum þótt afleitt hjá Flokknum eða fulltrúum hans.

  

Í Sjálfstæðisflokknum hef ég um þessar mundir féritigi bollokað árin, svo ég leyfi mér að nota gamalkunnugt orðalag. Fyrsta Landsfundinn minn sat ég árið 1969. Það var á Hótel Sögu og enginn amaðist við þeirri ráðstefnu! Þegar ég lít til baka, þá eru mér á þeim fundi minnisstæðastir menn sem eru löngu horfnir úr flokknum, þeir Óli Þ. Guðbjartsson og Sverrir Hermannsson.

           

Árið eftir fyrsta Landsfundinn (ef ég man rétt) sat ég þing Sambands ungra sjálfstæðismanna á Akureyri. Bjó á bindindishótelinu Varðborg ásamt mörgum öðrum í þeim hópi. Alla tíð síðan hefur hugtakið bindindishótel skipað ákveðinn sess í huga mínum.

                

Eftir að ég settist að á Ísafirði haustið 1985 lenti ég fljótlega í félagsstarfi með sjálfstæðisfólki á norðanverðum Vestfjörðum. Þar kynntist ég strax ýmsum sem ég leyfi mér að telja til vina minna enn í dag. Burtséð frá allri pólitík. Nefni bara Einar Kristin, Einar Odd, Guðjón Arnar, Guðmund Marinósson, Georg og Lóu, Kristmann, Ólaf Helga ...

              

Núna sit ég í helgum steini fjarri allri pólitík og fjarri öllu kosningastarfi. Svolítið skrítin tilfinning eftir alla þessa áratugi.

  

Ég hef verið dálítið tvíátta eða jafnvel margátta hvaða flokk ég ætti að kjósa að þessu sinni. Ef ég ætti þá yfirleitt að vera að kjósa. Hvað mig varðar er framtíðin að baki.

                             

– – –              

                       

Klausurnar hér að ofan eru lausabrot úr greinarkorni sem ég skrifaði í morgun á vef gamals vinar míns, Einars Kristins Guðfinnssonar. Ég kann ekki við að birta það allt hér heldur leyfi ég mér að vísa þangað ef einhver skyldi vilja lesa þetta í heild - Sundurlaus minningabrot og hugleiðingar um pólitík. Þar kemur m.a. fram, sem einhverjum þykir líklega tíðindum sæta þegar ég er annars vegar, að hefði ég kosningarétt í Reykjavíkurkjördæmi norður, þá myndi ég kjósa Framsóknarflokkinn.  

                             

P.s.: Tók í gær Bifrastarprófið sem naumast verður þverfótað fyrir á bloggvefjum þessa dagana. Niðurstaðan hjá mér var eins og við mátti búast - afskaplega þverpólitískur ...

 

Þegar bloggarar skúbba ...

Fyrir rúmum mánuði sagði Steingrímur Sævarr Ólafsson (Denni) frá því á Vísisblogginu, að Dorrit Moussaieff forsetafrú hefði slasast í skíðaferðalagi í Bandaríkjunum. Bloggið var birt kl. 14.52 en frétt um málið birtist ekki fyrr en kl. 16.27 á visir.is. Frétt af slysinu birtist kl. 15.29 á mbl.is. Visir.is sagði í frétt sinni að upplýsingar um málið hefðu fyrst komið fram á bloggi Steingríms.

 

Núna má lesa á mbl.is athyglisverða frétt um þjófnað á veisluföngum og fleiru og handtöku glæpagengis frá Austur-Evrópu fyrir nokkrum dögum. Vitnað er í frétt í Ríkisútvarpinu í dag.

 

Eins og fleiri hafa bent á, þá greindi einn af eðalbloggurunum hér á Moggabloggi ítarlega frá þessu í fyrradag (!) og vakti mikla athygli sem von var. Nema hjá blaðamönnum og fréttamönnum sem virðast ekki fylgjast með öðru en fréttatilkynningum frá stofnunum og birtingu fréttatilkynninga frá stofnunum hjá öðrum fréttaveitum.

             

(Innskot síðar: Nei, þetta síðasta var dálítið ósanngjarnt eða rúmlega það).

          

Ekki er vitnað í fyrstu heimildina að þessu sinni eins og í dæmi Denna.

                    

Eru bloggarar smátt og smátt að taka við vaktinni af hinum hefðbundnu fréttaveitum?

             

Væri e.t.v. rétt að fréttaveiturnar hefðu mannskap á bloggvakt?

Erlent glæpagengi stal fiskveislu

Fegrunaraðgerðir?

Hvað felst eiginlega í hugtakinu fegrunaraðgerð, sem notað er í þessari frétt? Hér er talað í einni runu um aðgerðir á augnlokum, brjóstastækkanir, svuntuaðgerðir, fitusog og andlitslyftingar, en þetta eru algengustu aðgerðirnar hjá tilteknum hópi lýtalækna skv. tilvitnaðri frétt á mbl.is.

 

Eru þessar aðgerðir á augnlokum eingöngu til fegrunar? Oft eru fellingar á augnlokum fjarlægðar hjá rosknu eða öldruðu fólki vegna þess að þær lafa niður og eru til óþæginda. Þá er ekki verið að hugsa um fegurðina heldur gagnsemi augnanna og líðan fólksins. Eru slíkar aðgerðir á augnlokum ekki í þessari samantekt?

 

Og hvað með brjóstaminnkanir sem gerðar eru vegna þess að þyngd brjóstanna veldur verulegum óþægindum, svo sem þrálátri vöðvabólgu? Teljast þær til fegrunaraðgerða?

 

En varðandi brjóstastækkanir – hvort silíkonfótboltar í brjóstum teljast fegrandi er líklega smekksatriði. Hér er ekki verið að tala um aðgerðir til lagfæringar vegna líkamlegra sjúkdóma eða slysa.

 

Fegurðin er líklega bæði einstaklingsbundin og tískubundin skynjun.

 

Eru fegrunaraðgerðir kostaðar að einhverju leyti af almannatryggingum? Ítrekun: Hér er ekki verið að tala um aðgerðir til lagfæringar vegna líkamlegra sjúkdóma eða slysa. Ef svo er, sem ég veit ekkert um, væri þá ekki nær að senda fólkið til sálfræðings eða geðlæknis?

 

Bara velti þessu fyrir mér af því að ég veit ekki neitt ...

Rúmlega níu hundruð fegrunaraðgerðir

Jónína Benediktsdóttir og reikult þangið í Morgunblaðinu

Jónína Benediktsdóttir kvartar á bloggi sínu yfir „fjandans þvælingi“ hjá Mogganum. „Endalausar breytingar á staðsetningu efnisins og ekki nokkur leið að finna ýmislegt sem átt hefur sér fasta síðu síðan á fyrri hluta síðustu aldar“, segir hún.

 

Eins og út úr mínu hjarta talað!

              

Skáldið sá þetta fyrir:

                     

Reikult er rótlaust þangið,         

rekst það um víðan sjá,         

straumar og votir vindar           

velkja því til og frá.         

                      

Þarna er auðvitað átt við efnisþættina sem flæmast fram og aftur í Mogganum. Hinn „víði sjár“ er Morgunblaðið en „votir vindar“ eru nýmóðinsöflin á ritstjórninni.

        

Þegar ég var upp á mitt besta á fyrri hluta síðustu aldar var hægt að ganga að hlutunum vísum í Morgunblaðinu. Allt er í heiminum hverfult sagði Jónas en það gilti ekki um Moggann.

 

Ekki fyrr en núna.

              

Eins og kunnugt er, þá standa núna yfir tímar sem nefndir eru „þessir síðustu og verstu tímar“. Einkenni þeirra eru lausung og lygi, skeggöld og skálmöld og allt það; hverfa af himni heiðar stjörnur.

               

Finnast æsir                

á Iðavelli             

og um moldþinur           

máttkan dæma             

og minnast þar              

á Morgunblaðið                 

og á Fimbultýs            

fornar rúnar.         

           

            

Ég tek heilshugar undir eftirfarandi orð Jónínu Benediktsdóttur:

            

Moggafólk, hættið nú að pirra okkur með þessum breytingum.