Bless!

Ég legg það ekki lengur á sjálfan mig (eða aðra) að standa í bloggfærslum hér. Þetta er svo morandi í forritunarvillum af öllu tagi, að það er hreinlega ekki leggjandi á sig að standa í þessu!

Þar fauk traustið á Capacent Gallup

Kannski engin furða þó að mikill munur sé á fylgi stjórnmálaflokka frá einni könnun til annarrar. Hvað á að halda um nákvæmnina á þeim vettvangi þegar svona hrikaleg mistök eru gerð við einfalda samlagningu á auglýsingakostnaði? Og hvers vegna eru menn svona lengi að ranka við sér?

 

Stöð tvö greindi frá því í gær, að Framsóknarflokkurinn væri búinn með meira en helminginn af auglýsingafé sínu fyrir komandi kosningar. Stjórnmálaflokkarnir sömdu um það í aðdraganda kosninganna að takmarka auglýsingakostnað hvers flokks í fjölmiðlum á landsvísu við 28 milljónir króna. Capacent Gallup sér um að taka kostnaðinn saman.

 

Í fréttinni á Stöð tvö var birt súlurit af kostnaðinum, þar sem Framsóknarflokkurinn er með hæstu súluna, öfugt við það sem hann á að venjast í skoðanakönnunum. Fréttin var síðan sett inn á fréttavefinn visir.is laust fyrir kl. hálfátta í gærkvöldi og þar er hún enn. Ríkisútvarpið skýrði frá þessu í fréttum sínum í morgun.

 

Núna laust fyrir hádegi átta menn sig loksins á því, að þetta er tóm vitleysa.

 

Þetta er afleitt, að ekki sé meira sagt. Í hálfan sólarhring er hálf þjóðin búin að fussa og fjargviðrast og hæðast og hlakka yfir framsóknarræflunum og auglýsingunum þeirra og fylginu þeirra og öfugri fylgni fylgisins við auglýsingakostnaðinn og hver veit hvað ...

Capacent: Auglýsingakostnaður Framsóknarflokksins ofreiknaður

Bátasafn Breiðafjarðar á Reykhólum

Hér á Reykhólum við Breiðafjörð vinnur áhugafólk að því að koma upp breiðfirsku bátasafni. Þegar er um tugur gamalla báta kominn í hús, þar sem gestir geta skoðað þá yfir sumartímann, en ámóta margir aðrir eru enn í geymslu á ýmsum stöðum. Á hinum árlega Reykhóladegi hafa gömlu bátarnir skipað veglegan sess tvö síðustu árin.

 

Um þetta verkefni hefur verið stofnaður félagsskapur sem heitir því langa nafni Áhugamannafélag um stofnun Bátasafns Breiðafjarðar á Reykhólum. Félagsmenn eru búsettir víða en eiga breiðfirskar rætur. Helsti frumkvöðullinn er Aðalsteinn Valdimarsson, skipasmiður úr Breiðafjarðareyjum. Síðustu misserin hafa Aðalsteinn og félagar hans komist yfir um tuttugu gamla báta úr Breiðafjarðareyjum og héruðunum í kringum Breiðafjörð og bjargað mörgum þeirra frá bráðri eyðileggingu.

 

Auk þess hafa Aðalsteinn og félagar hans smíðað eftirmynd af einum hinna gömlu báta, sem tímans tönn hefur leikið illa. Meistarinn að því verki er Hafliði Aðalsteinsson, sonur hins landskunna bryggjusmiðs hjá Hafnamálastofnun, Aðalsteins Aðalsteinssonar úr Hvallátrum, en hugðarefni hans var að koma upp breiðfirsku bátasafni. Áhugamannafélagið fylgir nú fram þeim draumi hans.

 

Áhugamannafélagið hefur aðstöðu til bráðabirgða í Mjólkurstöðinni gömlu hérna rétt ofan við þorpið á Reykhólum, þar sem Hlunnindasýningin er einnig til húsa. Hugmyndin er að byggja nýtt hús fyrir væntanlegt Bátasafn Breiðafjarðar í samvinnu við Reykhólahrepp og fleiri. Þetta hús yrði byggt við Mjólkurstöðvarhúsið gamla og mynduð ein heild úr þessum byggingum, þar sem aukið og endurbætt hlunnindasafn og veitingarekstur yrðu einnig veigamiklir þættir.

 

Auk þess sem þarna yrðu gamlir bátar, ýmist uppgerðir eða misjafnlega lúnir og illa farnir, svo og eftirmyndir hinna gömlu báta, yrðu þar verkfæri og vélar allt frá dögum Ólafs Teitssonar skipasmiðs í Sviðnum á Breiðafirði og til okkar daga.

 

Einn af þeim merku bátum sem þegar eru komnir á ný til virðingar hér á Reykhólum er bringingarbáturinn Friðþjófur. Hann lá á hvolfi á Miðhúsum í Reykhólasveit í hálfa öld en Ragnar Jakobsson úr Reykjarfirði á Ströndum, bátasmiðurinn kunni í Bolungarvík, gerði hann upp fyrir Þjóðminjasafnið fyrir nokkrum árum.

 

Á myndinni eru þrír af frumkvöðlum væntanlegs Bátasafns Breiðafjarðar, þau Hafliði Aðalsteinsson, Ásdís Thoroddsen kvikmyndagerðarmaður og Aðalsteinn Valdimarsson. Þess má geta, að Thoroddsenættin er upprunnin á Reykhólum og á liðnu sumri var komið hér upp minnismerki um ættföðurinn Jón Thoroddsen, skáldsagnahöfund og sýslumann.

 

Vestfirðir sumarið 2007

Þessar vikurnar - og kominn alveg á síðasta snúning - er ég að ganga frá blaði sem heitir Vestfirðir sumarið 2007. Þetta er þrettánda árið í röð sem blaðið kemur út og síðasta skiptið sem ég annast það. Mikið skelfing er ég löngu leiður á þessu andskotans veseni. Kannski tekur einhver frískari við - ekki veit ég það og lítið kemur mér það við.

            

Af skiljanlegum ástæðum hefur blaðið breytt um nafn ár frá ári. Þannig nefndist það í fyrra Vestfirðir sumarið 2006. Lengi nefndist það Á ferð um Vestfirði [tiltekið sumar].

            

Hvað sem því líður, þá er tilgangur blaðsins tvíþættur. Annars vegar að hvetja landsmenn til ferðalaga um Vestfirði. Hins vegar að verða til nokkurrar leiðsagnar og upplýsingar ferðafólki sem kemur til Vestfjarða hverju sinni.

             

Blaðið er prentað í Prentsmiðju Morgunblaðsins enda er það er alltof stórt og  viðamikið til að það verði prentað í einhverri landsbyggðarprentsmiðju. Upplagið er um tólf þúsund eintök í broti sem er nokkru minna en dagblaðabrot en mun stærra en tímaritabrot. Allt litprentað á myndapappír og heft. Í fyrra var blaðið 64 síður. Það er sent á talsvert á þriðja hundrað staði um allt land, þar sem það liggur frammi án endurgjalds. Alltaf hefur það klárast fljótt og sífellt verið að biðja um meira.

            

Ég nefndi tvíþættan tilgang blaðsins. Einhver kynni að hugsa með sér eitthvað á þessa leið: Ætli þriðji og kannski stærsti parturinn af tilganginum sé nú ekki sá að hagnast á útgáfunni?

           

Svarið við því er einfalt:

                 

Nei.

                          

Tekjur útgáfunnar frá upphafi hafa verið auglýsingar. Síðustu árin hefur auk þess verið leitað til sveitarfélaga á Vestfjörðum eftir framlögum. Þeirri umleitan hefur í flestum tilvikum verið vel tekið og þess vegna hefur blaðið verið talsvert myndarlegra síðustu árin en áður var. Þannig leggja helstu sveitarfélög á Vestfjörðum fimmtíu þúsund krónur hvert til útgáfunnar að þessu sinni eins og í fyrra.

     

Blað þetta er ókeypis vettvangur fyrir alla þá sem stunda ferðaþjónustu á Vestfjörðum. Þar geta þeir komið á framfæri ókeypis upplýsingum um sjálfa sig og það sem þeir bjóða. Þetta gildir jafnt um einstaklinga, fyrirtæki og sveitarfélög. Engin tengsl eru milli umfjöllunar um svæði og viðburði og auglýsinga í blaðinu. Alltaf er reynt að gæta jafnræðis og jafnvægis í þeim efnum.

        

Blaðið er einfaldlega opinn og ókeypis vettvangur fyrir alla þá sem hafa eitthvað að bjóða eða sýna eða selja ferðafólki á Vestfjörðum.

        

Ég hef alltaf reynt að gera mitt besta. Ekki hef ég riðið feitum hesti frá þessari vinnu peningalega! Hins vegar hef ég á hverju ári legið undir aðfinnslum og jafnvel skömmum þegar blaðið er komið út. Alltaf er hægt að finna að einhverju. Ýmsum finnst sitt svæði sniðgengið í skrifum og myndavali.

        

Samt er alltaf jafnerfitt að svíða út upplýsingar. Flestir virðast telja sig vera að gera mér persónulegan stórgreiða með því að láta í té upplýsingar um þjónustu sína - ef þeir gera það þá á annað borð eftir að ég hef margsent tölvupósta og marghringt. Á hverju ári.

       

Eitt annað er ekki heldur gott, þótt á hinn bóginn sé. Sumir láta vissulega í té prýðilegar upplýsingar og senda mér efni og myndir. Alveg yfirdrifið mikið, og það er raunar gott.. En - þeir eru svo fáir, að birting á öllu því efni myndi raska hlutföllunum í blaðinu. Og svo er ég skammaður ...

         

En - að einhver hafi nokkurn tímann haft samband og sent mér upplýsingar, efni og myndir að fyrra bragði öll þessi ár? Svarið er einfalt og skýrt: Nei. Kannski hefur blaðið ekki komið út nógu lengi til að hafa unnið sér þegnrétt og virðingu. Líklega þarf meira en einn eða tvo áratugi til þess.

        

Svo vælir hver í sínu horni og kvartar yfir verkum mínum og vinnubrögðum við ferðablað Vestfjarða ár hvert. Allt ómögulegt eins og alltaf. Og svo væla allir alltaf yfir því að allt sé að fara til fjandans á Vestfjörðum. Að stjórnvöld geri ekkert o.s.frv.

     

Stjórnvöld! Væri ekki rétt að fólk reyndi að hjálpa sér sjálft í stað þess að væla? Reyndi t.d. að nota þau vopn sem standa til boða? Eins og t.d. kostnaðarlausa kynningu á landsvísu sem allir í ferðaþjónustu á Vestfjörðum eiga kost á?

          

Ég bara spyr.

           

Og bæti við: Ég er í símaskránni! Auk þess hefur netfangið mitt ásamt helstu upplýsingum um ferðablað Vestfjarða verið sent - að þessu sinni eins og endranær - á nánast alla sem stunda ferðaþjónustu á Vestfjörðum eða hafa einhvern hag af henni.

            

En núna ætla ég að gefa kisu silung.

          

Og hananú!

 

Man. Utd. og framlag mitt í kosningabaráttunni

Ég búinn að fá nóg af kosningakjaftæði alls staðar. Vil helst ekki horfa á annað en veðurfregnir, hlusta á annað en dagskrártilkynningar og lesa annað en prófarkir. Ansa ekki síma ef ég þekki ekki númerið.

 

Mér finnst ég ekki sjá heiminn eingöngu í hvítu og svörtu. Held að ég greini eitthvað af litbrigðum. Þess vegna kannski finnst mér hin pólitíska umræða svo vitlaus. Mér finnst hún einkennast af sleggjudómum, útúrsnúningum, stóryrðum, ofstæki og ruddaskap, svo fátt eitt sé talið - og öllu þessu í svarthvítu.

          

En þetta er nú bara það sem mér finnst.

         

Í gamla daga hafði ég gaman af því að fara á völlinn og horfa á fótbolta og gerði það oft - en mikið skelfing var ég laus við að halda með einhverju sérstöku liði. Mér fannst bara gaman að horfa á fótbolta og finnst það enn. En aldrei hef ég hrópað hvatingarorð inn á völlinn og aldrei hef ég stokkið upp æpandi til að fagna marki. Á vellinum klappaði ég þegar mörk voru skoruð, sama hvort liðið gerði það, en slíka kurteisi læt ég eiga sig fyrir framan sjónvarpið.

           

Mér er í fersku minni leikur KR og ÍA á Laugardalsvellinum ekki alls fyrir löngu eða fyrir liðlega fjörutíu árum. Þá varð hreinlega allt vitlaust. Ríkharður Jónsson meiddist og var borinn af velli. Ég var í stúkunni skammt frá Agli rakara, einum háværasta stuðningsmanni KR-inga. Stuðningsmenn ÍA í stúkunni gerðu aðsúg að Agli og hrintu honum fram og aftur á milli sín eins og hann hefði persónulega og af ásettu ráði slasað Ríkharð.

           

Þetta fannst mér ljótt. Og heimskulegt. Oft fer það saman.

                    

Einmitt í þessum anda er hin pólitíska barátta.

           

Að mér finnst.

      

              

Ósköp er ég orðinn eitthvað heilagur. Oseisei. Osveisvei.

             

                            

Ég skrifaði hér á bloggið nokkrar línur um leik Manchester United og A.C. Milan. Þetta er einhver fáránlegasti þvættingur sem ég hef skrifað um dagana (vona ég). Þetta rugl á ekki nokkra stoð í skoðunum mínum eða viðhorfum, eins og þeir vita líklega sem þekkja mig.

       

Mig langaði einfaldlega til þess að taka þátt í hinni pólitísku umræðu eins og aðrir - á sama plani og aðrir og með ámóta vandaðri röksemdafærslu og almennt er tíðkuð. Í staðinn fyrir einhvern stjórnmálaflokk og leiðtoga hans setti ég Manchester United og sir Alex Ferguson.

            

Skiljiði mig?

       

     

P.s.: Ég þori ekki að lesa kommentin sem þar eru komin ... 

 

Of margir Englendingar í liði Manchester United

Helstu ástæðurnar fyrir óförum Manchester United eru vafalítið tvær. Önnur er sú furðulega áhersla sem lögð er á það að hafa enska leikmenn í liðinu. Í byrjunarliðinu gegn A.C. Milan voru fjórir enskir leikmenn. Hin ástæðan er hinn aldurhnigni Alex Ferguson og stjórn hans á liðinu. Þrátt fyrir að lið hans hefði verið undir lengst af og ekki skorað mark, þá var það ekki fyrr en stundarfjórðungur var eftir sem hann gerði fyrstu (og einu) skiptinguna. Þá setti hann að vísu einn af útlendingunum inn á völlinn í staðinn fyrir einn af þeim ensku, en það var einfaldlega of seint. Eini kosturinn við Ferguson á vettvangi knattspyrnu er sá, að hann er ekki enskur.

 

Fyrir sanna unnendur góðrar knattspyrnu er það fagnaðarefni, að hið slaka og leiðinlega lið Manchester United skuli vera fallið úr keppninni í Meistaradeildinni. Gaman verður að sjá A.C. Milan bursta, baka, steikja, mala, merja og éta Liverpool í úrslitunum.

  

AC Milan í úrslitaleikinn gegn Liverpool

Vantar húsráð

Er ekki til eitthvert húsráð gegn aðsteðjandi fressköttum? Hér er til heimilis læða á besta aldri, Helga Guðrún Geirdal að nafni, og fær pilluna vikulega. Hjá læðum verkar pillan þannig, að þær verða ekki breima og hafa ekki áhuga á fressum.

 

Hins vegar lónar hér í görðum fressköttur sem virðist hafa mikinn áhuga á læðunni. Ef til vill er það einungis félagsskapurinn, ef til vill eitthvað meira, ég veit það ekki. Hélt reyndar að högnar sæktust ekki í læður nema þær væru breima.

 

Högni þessi er mjög styggur og tekur á sprett ef ég læt sjá mig og hvæsi að honum. Svo er hann brátt kominn aftur, liggur álengdar og einblínir hingað. Stalking er þetta víst kallað á dönsku. Helga Guðrún er hrædd við hann. Fyrir skemmstu heyrði ég skelfingaróp utan úr garði og sá þá högnann elta læðuna. Aldrei hef ég séð ketti á þvílíkum spretti. Mér komu í hug ljóðlínur Æra-Tobba: Þambara vambara þeysisprettir / því eru hér svo margir kettir?

     

Stundum þegar kisa mín hefur hætt sér út, haldandi að fresskötturinn sé hvergi nærri, þá birtist hann fyrirvaralaust og kisa forðar sér inn og felur sig undir sófa.

     

Þetta er eiginlega alveg ómögulegt.

     

Ekki hef ég neitt á móti fresskettinum persónulega. Mér er meira að segja hlýtt til hans eins og allra dýra og sums fólks. Ekki er við blessaðan útigangsköttinn að sakast þó að hann leiti sér félagsskapar á milli þess sem hann sefur undir brúm.

     

Samt vildi ég að hann léti af komum sínum.

     

Mig minnir, að einhvern tímann hafi ég heyrt um eitthvað sem gagnaðist í tilvikum sem þessu. Að einhverju efni væri úðað utandyra og fresskettir héldu sig fjarri. Hvort þetta var edik eða kanill eða vígt vatn eða einhver galdrablanda af Ströndum man ég alls ekki.

     

Getur einhver liðsinnt í þessum efnum?

    

    

16.01.2007 Ekki þverfótað fyrir litlum hvítum ketti

 

Ráðuneyti svarar geðlækni - og hafa svo allir nokkuð að iðja

Nú hefur félagsmálaráðuneytið - af hverju félagsmálaráðuneytið en ekki heilbrigðisráðuneytið? - svarað þeim ummælum formanns Geðlæknafélags Íslands, sem ég fjallaði um í síðustu færslu. Að vísu virðist ráðuneytið vera að svara einhverjum allt öðrum ummælum hans um sama efni og langtum vægar orðuðum en komu fram í frétt Ríkisútvarpsins.

           

Í tilkynningu ráðuneytisins segir - ef mark er takandi á frétt mbl.is, en á slíku er allur gangur, eins og kunnugt er:

                    

Formaður Geðlæknafélags Íslands telur skýrslugerð hafa kostað „einhverja tugi ef ekki hundrað milljónir“ króna og að allt of mikið af framlögum ríkisins hafi „brunnið upp í verðbólgunni“.

                        

Þetta er allt annað orðalag en kom fram í frétt Ríkisútvarpsins.

                      

Ef þetta er rétt, sagði ég í fyrri færslunni. Í því felst einmitt sá fyrirvari, að núna í aðdraganda kosninga virðast allir sótraftar á sjó dregnir í pólitískum tilgangi. Þar kemur fram í sviðsljósið fólk í trúnaðarstöðum, þar koma fram starfsmenn fjölmiðla - að ekki sé nú minnst á frambjóðendur, sem enginn heilvita maður getur tekið mark á - og allir sameinast um að skrumskæla hlutina á alla kanta, hvort sem það er í pólitískum tilgangi (les: illvilja) eða af hreinni heimsku.

                    

Nema hvort tveggja sé.

 

Voru það ekki annars 180 manns sem veiktust í göngunum fyrir austan fyrir tilstuðlan ítölsku mafíunnar og ríkisstjórnarinnar? Eða voru það bara sex eða átta sem fengu leiðindi í hálsinn út af frjókornum í lofti og báðu lækninn um hóstasaft?

         

Býttar sosum engu.

             

Ég er að hugsa um að fara að hugsa um köttinn.

 

Einn og hálfur milljarður ætlaður geðsjúkum gufaður upp á þremur árum?

Hún lét ekki mikið yfir sér fréttin í Ríkisútvarpinu í gærkvöldi: Einn og hálfur milljarður króna ætlaður geðsjúkum gufaður upp. Hér er um að ræða einn milljarð af Símapeningunum svokölluðu og hálfan milljarð úr Framkvæmdasjóði fatlaðra, sem stjórnvöld ákváðu fyrir þremur árum að verja til búsetuúrræða fyrir geðsjúka. Í fréttinni var haft eftir Kristófer Þorleifssyni, formanni Geðlæknafélags Íslands, að þessir peningar væru að mestu uppurnir - að þeir hafi brunnið upp í verðbólgu og farið í skýrslugerð, svo vitnað sé orðrétt í fréttina á ruv.is.

 

Hér fer sem oft áður hérlendis, að frétt vekur fleiri spurningar en hún svarar. Ef þetta er rétt, þá hefur eitthvað á annan milljarð króna, meira en þúsund milljónir króna, eða sem svarar lífeyri eins geðsjúklings í þúsund ár - eða nokkur hundruð geðsjúklinga í þrjú ár - farið í skýrslugerð, því að ekki hefur verið nein óðaverðbólga á þessum tíma.

          

Veit nokkur hvaða skýrsla þetta er? Um hvað? Hver gerði hana? Fyrir hvern? Til hvers?

             

Þetta hefði einhvern tímann verið kallað geðveiki.

                  

Geðlæknirinn sagði líka, að núna væru hundrað færri pláss á bráðadeild og endurhæfingu fyrir geðsjúka en fyrir tíu árum. Búið er að loka vistheimilunum í Arnarholti og Gunnarsholti. Búið er að loka geðdeildinni í Fossvogi. Stöðugt er hert að Barna- og unglingageðdeild Landspítalans. Auk þess er verið að loka iðjuþjálfunardeild geðsviðs Landspítalans við Hringbraut.

               

En kannski hefur geðheilsa þjóðarinnar lagast svona mikið upp á síðkastið.

              

P.s.: Tek að mér skýrslugerð.

                       

                   

Meðfylgjandi mynd er af Kleppsspítala (Wikipedia). Hann var byggður árið 1907, ekki 2007. 

Ætti ég að prófa að skrifa?

Eins og ég hafi ekki tekið nóg af prófum í gamla daga. Auk þess látið óteljandi nemendur gangast undir próf. Eiginlega hálfgerður próf-astur.

        

Ég rakst á persónuleikapróf á blogginu hennar dóttur minnar og þurfti auðvitað að taka það. Ég hafði dálítið gaman af niðurstöðunni (sjá myndina). Ekki svo að skilja að þetta passi endilega neitt við mig.

          

Samt er ég að velta því fyrir mér hvort ég ætti að leggja fyrir mig ritstörf þegar ég er orðinn stór.

            

              

A-pró-pó próf: Séra Baldur í Vatnsfirði sagði stundum þegar nemendur hans stóðu sig með afbrigðum illa: Gott hjá þér góði, tíu fyrir þetta!

            

Eitt sinn var séra Baldur spurður hvort hann væri próflaus. Þvert á móti, svaraði hann, ég er prófastur.