Drjúg urðu okkur Bush morgunverkin

Saddam er dauður. En er heimurinn betri? Verður heimurinn betri við aftöku þessa manns? Nei, hann verður ekki betri. Ég veit að hann verður verri, ef eitthvað er.

         

Og ég á þátt í því.

         

Að vísu var ég ekki spurður. Tveir menn ákváðu upp á sitt eindæmi, fyrir mína hönd og allrar íslensku þjóðarinnar, að taka þátt í þeirri tröllheimsku sem innrásin í Írak var.

 

Ógnaröldina sem á eftir fylgdi mátti sjá fyrir. Afleiðingarnar blöstu við flestu heilvita fólki. Ekki skorti viðvaranirnar. En það var ekkert mark tekið á slíku fremur en fyrri daginn.

 

Af hverju má ekki læra af reynslunni? Af hverju má ekki skoða söguna? Hvernig fór til dæmis í Víetnam? Af hverju má ekki taka heiminn eins og hann er í staðinn fyrir að vígbúast í eigin hugarheimi? Hvernig stendur á því, að íslenskir menn, sem eru bæði læsir og skrifandi, skuli fylgja í blindni karakter á borð við George W. Bush?

 

Ég veit það ekki. Kannski vegna þess að hann er svo trúrækinn. Svo rosalega kristinn. Einhver kristnasti þjóðarleiðtogi heims, ef svo má komast að orði.

 

Á ekki núna, samkvæmt bókinni, að ríkja lýðræði, friður og frelsi í Írak? En er það svo?

 

Það þarf ekki að spyrja og ekki heldur að svara. Þetta vita allir. Nema líklega George W. Bush, valdamesti maður heims. Og kannski sá kristnasti líka, ef frá eru taldir páfinn og Guðmundur í Byrginu.

 

Mikið skelfing geta menn verið heimskir, ég segi það enn og aftur. Auðvitað geta þeir lítið gert við því sjálfir. Þarna er ég reyndar að hugsa um tvo íslenska menn fremur en um Bush, það er svo augljóst með hann. Já, auðvitað geta þeir lítið gert við því sjálfir. En það er ábyrgðarhluti að láta slíka menn taka ákvarðanir í nafni heilla þjóða.

 

Svo sendu téðir forsjármenn mínir íslenskar hetjur til Íraks svo að ennþá fljótar gengi að koma þar á friði og frelsi og lýðræði og öryggi og réttlæti og umbótum og hvað það nú allt heitir – og mannréttindum. Ógleymanlegt er stoltið í fasi utanríkisráðherra þegar hann tilkynnti að Íslendingarnir knáu hefðu fundið gereyðingarvopn. Sinnepsgas! Hann var barnslega glaður að geta tilkynnt þjóð sinni og allri heimsbyggðinni að Íslendingar hefðu fundið gereyðingarvopn í Írak, fyrstir manna.

 

Margir trúðu þessu í fyrstu og sumir voru hreint ekki glaðir, öfugt við utanríkisráðherrann. Sumir hefðu talið það betri frétt að alls engin gereyðingarvopn hefðu fundist. Þetta er eins og læknir væri að skoða mann sem vitjaði hans og gleddist yfir því að finna í honum krabbamein.

 

En svo kom hið sanna í ljós og brosið á utanríkisráðherranum gufaði upp og hefur ekki sést síðan. Íslendingarnir höfðu fundið sinnepstunnu í rústunum af pylsuvagni sem frelsararnir höfðu sprengt af því að þeir héldu að hann væri efnavopnaverksmiðja.

 

Það fundust aldrei nein efnavopn.

 

Mér er nær að halda að einhver kristnasti þjóðarleiðtogi heims hafi aldrei lesið boðskap Krists. Kannski varla von að hann hafi gert það. En hann hefði þó getað hlustað á prestinn í einhverjum af messuferðunum sínum fimmtíu á ári hverju. Og hefði valdamesti maður heims hlustað á boðskapinn og tileinkað sér hann, þá væri heimurinn öðruvísi en hann er núna.

 

Saddam er dauður. Hann var hengdur að loknum sýndarréttarhöldum á vegum Bandaríkjastjórnar – og jafnframt á mínum vegum, þó svo að ég hafi ekki verið spurður. Réttarhöldin og dauðadómurinn voru lögleysa. Saddam var hengdur án dóms og laga, eins og það er kallað.

 

Bush fer eflaust glaður í kirkju á morgun eins og alltaf á sunnudögum. Einstaklega kristinn og kirkjurækinn maður, Bush forseti. Að vísu með langtum fleiri mannslíf á samviskunni en Saddam, en það er önnur saga.

 

Það er að segja, ef hann hefði samvisku.

  

Athugasemdir

[Svala Jónsdóttir, 30.12.2006 kl. 19:26]

Góður pistill.

[Andrés Rúnar Ingason, 2.1.2007 kl. 17:00]

Hann hefur enga samvisku.