Fimm konur eða fleiri í nýrri ríkisstjórn?

Aðeins fjórar konur eru ráðherrar í þeirri stjórn sem núna er að láta af völdum, eða þriðjungurinn af ráðherrunum tólf. Við tilkomu Samfylkingarinnar í ríkisstjórn hlýtur hlutur kvenna að verða meiri en áður, þannig að a.m.k. 40% ráðherranna verði konur. Verði fjöldi ráðherra óbreyttur frá því sem nú er, eða tólf, þá munu a.m.k. fimm konur verða í hinni nýju stjórn. Sumir munu þó telja að núna sé loksins komið að því, að hlutur kynjanna í ríkisstjórn verði jafn.

 

Spennandi verður að sjá hvaða konur verða kallaðar til ráðherradóms, auk þeirra Ingibjargar Sólrúnar Gísladóttur og Þorgerðar Katrínar Gunnarsdóttur. Hugmyndir óskast hér í athugasemdadálkinn.

 

Titringsdagar

Einkennilegur titringur í samfélaginu þessa dagana eftir að stóru flokkarnir ákváðu að ganga í eina sæng. Vísbendingar um að breyttir tímar séu í vændum. Tvö dæmi:

 

Skyndilega var hætt við að skipa nýjan ríkissaksóknara að svo stöddu. Var tekið fram fyrir hendurnar á dómsmálaráðherra?

 

Guðni Ágústsson landbúnaðarráðherra er alveg nýbúinn að neita Aðföngum um leyfi til innflutnings á lambakjöti frá Nýja-Sjálandi. Ný umsókn verður hins vegar lögð inn á næstu dögum ...

           

                 

P.s.: Hér kemur fram ástæða þess að Pétur Tyrfingsson langar ekkert að skilja Frjálslynda flokkinn:

                

 

Hvernig lukkast útlitið og gáfurnar hjá nýju ríkisstjórninni?

Össur segir stjórnarmyndunarviðræðurnar snúast um sameiningu þess helsta og besta úr stefnumálum flokkanna tveggja. Reynslan sýnir hins vegar að málamiðlanir geta lukkast misjafnlega. Þó að ætlunin sé að sameina það helsta og besta verður niðurstaðan stundum samsuða úr því ómerkilegasta og versta.

 

Jón Sigurðsson leggur til að nýja ríkisstjórnin verði kölluð Baugsstjórnin enda sé hún óskabarn Baugsmanna.

 

Mér kemur í hug það sem Bernard Shaw sagði þegar blondínan stakk upp á því að þau eignuðust barn saman. Hugsið yður, sagði hún, með útlit mitt og gáfur yðar. En, svaraði Shaw, ef það fengi nú útlit mitt og gáfur yðar?

 

Núna er spurningin hvort óskabarnið mun hafa til að bera hugsjónir sósíaldemókrata og ábyrgðartilfinningu hægri manna.

 

Eða öfugt.

  

Össur: Unnið að samræmingu þess helsta og besta úr stefnu flokkanna

Siðleysið yfir strikið

Sumar uppákomur í nýliðinni kosningabaráttu vekja meiri athygli en aðrar. Heilsíðuauglýsing Jóhannesar kaupmanns í Bónus í dagblöðunum daginn fyrir kjördag er sérstakrar umhugsunar virði. Yfirskrift auglýsingarinnar er: Strikið yfir siðleysið.

 

Í auglýsingunni kveðst Jóhannes hafa mátt að ósekju sitja á sakamannabekk í Baugsmálinu svokallaða í rúm fjögur ár „vegna óvæginna og ranglátra aðgerða“ ríkislögreglustjóra og saksóknara. Hann heldur því fram, að Björn Bjarnason dómsmálaráðherra hafi í ræðu og riti „varið embættisafglöp“ þessara manna og hvatt þá til dáða. Og síðan kemur að því nýjasta og alvarlegasta:

 

„Fram hefur komið í fjölmiðlum undanfarna daga, að Björn hyggist skipa Jón H. B. Snorrason í embætti ríkissaksóknara strax að loknum kosningum. Embættisveitingar Björns hafa verið harðlega gagnrýndar á undanförnum árum. Nú keyrir um þverbak ...“

 

Niðurstaða Jóhannesar og áskorun hans til sjálfstæðismanna í Reykjavíkurkjördæmi suður - að því er virðist vegna einhverra bollalegginga í fjölmiðlum - er svohljóðandi: „Merkið x við D en strikið yfir siðleysið með því að strika yfir nafn Björns Bjarnasonar á listanum.“

 

Ekkert er við því að segja þótt Jóhannes beri - með réttu eða röngu - þungan hug til Björns Bjarnasonar eða yfirleitt hvaða manns sem vera skal. Ekkert er við því að segja þó að hann komi skoðunum sínum á framfæri, hversu fráleitar eða þráhyggjukenndar sem þær kunna að virðast - hvar hefur dómsmálaráðherra t.d. varið eða reynt að verja embættisafglöp? En - það er aðferðin sem vekur spurningar.

 

Jóhannes hefði getað skrifað kosningagrein í blöðin og fengið hana birta endurgjaldslaust eins og almenningur. En hann fór aðra leið, sem er nánast lokuð sauðsvörtum almúganum.

 

Tekið er fram í auglýsingunni, að Jóhannes kosti hana sjálfur. Aðspurður um kostnaðinn við allar þessar heilsíður kvaðst hann ekki vita hver hann væri. Taldi sig samt mundu fá góðan afslátt vegna mikilla viðskipta.

 

Auglýsir Jóhannes Jónsson annars svo mikið í blöðunum persónulega, að hann fái út á það sérstök vildarkjör? Eða eru ekki glögg skil á milli persónulegra áhugamála og rekstrar Bónuss?

 

Tímamót urðu hjá almenningi á norðanverðum Vestfjörðum þegar Bónus opnaði verslun á Ísafirði á sínum tíma. Væntanlega er það mesta kjarabótin sem fólkið á svæðinu hefur nokkru sinni fengið. Sjálfur var ég búsettur þar meira en tuttugu ár og veit nokkuð hvað ég er að segja. Í hugum afar margra skipar Jóhannes í Bónus alveg sérstakan sess og sjálfur er ég þar engin undantekning. Meðal annars þess vegna finnst mér leitt, að hann skuli hafa ruðst inn í kosningabaráttuna með þessum ógeðfellda hætti. Með þessum siðlausa hætti, myndi einhver segja.

 

Stórsigur kvenna í kosningu varamanna í NV-kjördæmi

Konur geta afar vel við sinn hlut unað í Norðvesturkjördæmi að þessu sinni. Hjá öllum flokkum er fyrsti varamaðurinn kona. Auk þess var að sjálfsögðu kona í efsta sætinu hjá eina framboðinu sem ekki náði fulltrúa á þing.

 

Myndirnar sýna annars vegar hið geysiöfluga karlalið NV-kjördæmis á næsta keppnistímabili og hins vegar varamannabekkinn sem annast klappstjórn og kaffisölu í hálfleik.

            

           

                      

Fréttablaðið og Chicago Daily Tribune

Á kosningavöku Sjónvarpsins í morgun las Gísli Einarsson upp úr Fréttablaðinu, en þar er landslýð greint frá úrslitum kosninganna í gær. Helstu tíðindin eru þau, ef marka má Fréttablaðið, að ríkisstjórnin er fallin og Siv Friðleifsdóttir heilbrigðisráðherra dottin út af þingi.

 

Ólafur Harðarson stjórnmálafræðingur rifjaði af þessu tilefni upp hina frægu frétt Chicago Daily Tribune af sigri Deweys yfir Truman í forsetakosningunum í Bandaríkjunum árið 1948. Gallinn var sá, að Truman sigraði en Dewey tapaði. Á myndinni er Truman glaðbeittur með blaðið í höndum.

 

Fróðlegt verður að sjá, þegar þar að kemur, frétt fríblaðsins Boston Now af úrslitum komandi forsetakosninga í Bandaríkjunum ...

 

Sjálfstæðisflokkur og Samfylking ...

... í dag - á morgun ...

Evróvisjón vatn á myllu VG

Mér finnst gaman að fylgjast með kosningabaráttunni. Helst að ég vildi fá meira af skoðanakönnunum. Stundum líða margir klukkutímar á milli. Það er alveg ótækt.

 

Auglýsingar og áróðursbrögð flokkanna eru eitt skemmtiefnið. Geir Haarde skuggalaus í glaðasólskini eins og Sæmundur fróði eftir samskiptin við kölska. Græni framsóknarkallinn fer afturábak og stoppar. Glitnir gerir rauða Samfylkingarpunktinn að sínum. Allt að tveggja ára fangelsis krafist yfir Ómari Ragnarssyni fyrir störf gegn íslenskri náttúru. Auglýsingastofa Frjálslynda flokksins setur glæsilegt Íslandsmet í stafsetningarvillum.

               

Þannig mætti lengi telja.

           

Og svo er það Evróvisjón.

          

Margir eru gramir, reiðir og sárir vegna úrslitanna í undankeppni Evróvisjón í gærkvöldi. Þeir sem af einhverjum ástæðum eru gramir, reiðir og sárir eru líklegri til að kjósa stjórnarandstöðuna hverju sinni. Þeir sem eru gramir, reiðir og sárir eru líklegir til að kjósa Vinstri græna, vegna þess að sækjast sér um líkir. Snúum sókn í vörn!

             

Og svo er það veðrið.

             

Gott veður á kjördag veit á gott hjá sitjandi stjórnarflokkum hverju sinni. Sólskin og fuglasöngur létta lundina. Hvergi skuggi, a.m.k. ekki þar sem forsætisráðherrann er. Fólk er ánægðara og jákvæðara en ella. Og tengir þetta ósjálfrátt við ríkisstjórnina. Einföld ómeðvituð tengsl. Eins og milli rauðu Glitnispunktanna og Samfylkingarpunktanna. Þeir sem vilja áfram gott veður og ekkert stopp kjósa Geir Haarde eða Þorgerði Katrínu eða Árnasettið. Jafnvel skattleysismörkin og kjör þeirra sem minnst mega sín gleymast í sólskininu.

 

En ef það springur á leiðinni á kjörstað eða löggan sektar mann, þá dregur ský fyrir sólu í sálinni og stjórnarandstaðan fitnar.

 

Gleðilegar kosningar!

 

Indriði H. Þorláksson kominn á bloggið

Mér þykir nokkrum tíðindum sæta - og varla er ég einn um slíkt - að sjálfur Indriði H. Þorláksson skuli vera kominn hingað á bloggið ...

 

Í inngangsorðum segir Indriði:

                  

„Fyrir nokkru samdi ég 3 greinar um skattamál. Tilefnið var gegndarlausar yfirlýsingar og loforð um skattalækkanir, sem að mínu mati eru blekkingar. Fyrsta greinin birtist í Mbl sem aðsend grein sl. mánudag. Síðari greinarnar hafa ekki birst, sem líklega stafar af því að annað aðsent efni hefur forgang. Vera kann að efni síðari greinanna komi einhverjum að gagni til að átta sig á innihaldsleysi þeirra gylliboða um skattalækkanir, sama frá hvaða flokki er, sem eiga eftir að dynja yfir á síðustu dögum kosningabaráttunnar. Afréð ég því að nota þessa miðlunarleið til að koma þeim á framfæri.“

Pólitískt hvísl úr helgum steini

Yfirleitt hef ég skilgreint sjálfan mig sem þverpólitískan. Ég hef aldrei getað séð „minn flokk“ sem algóðan og hina flokkana sem alvonda. Aldrei hef ég flett upp í stefnuskrá Flokksins eða ræðum Formannsins til að gá hvaða skoðanir ég ætti að hafa. Ekki hef ég reynt að verja það sem mér hefur stundum þótt afleitt hjá Flokknum eða fulltrúum hans.

  

Í Sjálfstæðisflokknum hef ég um þessar mundir féritigi bollokað árin, svo ég leyfi mér að nota gamalkunnugt orðalag. Fyrsta Landsfundinn minn sat ég árið 1969. Það var á Hótel Sögu og enginn amaðist við þeirri ráðstefnu! Þegar ég lít til baka, þá eru mér á þeim fundi minnisstæðastir menn sem eru löngu horfnir úr flokknum, þeir Óli Þ. Guðbjartsson og Sverrir Hermannsson.

           

Árið eftir fyrsta Landsfundinn (ef ég man rétt) sat ég þing Sambands ungra sjálfstæðismanna á Akureyri. Bjó á bindindishótelinu Varðborg ásamt mörgum öðrum í þeim hópi. Alla tíð síðan hefur hugtakið bindindishótel skipað ákveðinn sess í huga mínum.

                

Eftir að ég settist að á Ísafirði haustið 1985 lenti ég fljótlega í félagsstarfi með sjálfstæðisfólki á norðanverðum Vestfjörðum. Þar kynntist ég strax ýmsum sem ég leyfi mér að telja til vina minna enn í dag. Burtséð frá allri pólitík. Nefni bara Einar Kristin, Einar Odd, Guðjón Arnar, Guðmund Marinósson, Georg og Lóu, Kristmann, Ólaf Helga ...

              

Núna sit ég í helgum steini fjarri allri pólitík og fjarri öllu kosningastarfi. Svolítið skrítin tilfinning eftir alla þessa áratugi.

  

Ég hef verið dálítið tvíátta eða jafnvel margátta hvaða flokk ég ætti að kjósa að þessu sinni. Ef ég ætti þá yfirleitt að vera að kjósa. Hvað mig varðar er framtíðin að baki.

                             

– – –              

                       

Klausurnar hér að ofan eru lausabrot úr greinarkorni sem ég skrifaði í morgun á vef gamals vinar míns, Einars Kristins Guðfinnssonar. Ég kann ekki við að birta það allt hér heldur leyfi ég mér að vísa þangað ef einhver skyldi vilja lesa þetta í heild - Sundurlaus minningabrot og hugleiðingar um pólitík. Þar kemur m.a. fram, sem einhverjum þykir líklega tíðindum sæta þegar ég er annars vegar, að hefði ég kosningarétt í Reykjavíkurkjördæmi norður, þá myndi ég kjósa Framsóknarflokkinn.  

                             

P.s.: Tók í gær Bifrastarprófið sem naumast verður þverfótað fyrir á bloggvefjum þessa dagana. Niðurstaðan hjá mér var eins og við mátti búast - afskaplega þverpólitískur ...