Man. Utd. og framlag mitt í kosningabaráttunni

Ég búinn að fá nóg af kosningakjaftæði alls staðar. Vil helst ekki horfa á annað en veðurfregnir, hlusta á annað en dagskrártilkynningar og lesa annað en prófarkir. Ansa ekki síma ef ég þekki ekki númerið.

 

Mér finnst ég ekki sjá heiminn eingöngu í hvítu og svörtu. Held að ég greini eitthvað af litbrigðum. Þess vegna kannski finnst mér hin pólitíska umræða svo vitlaus. Mér finnst hún einkennast af sleggjudómum, útúrsnúningum, stóryrðum, ofstæki og ruddaskap, svo fátt eitt sé talið - og öllu þessu í svarthvítu.

          

En þetta er nú bara það sem mér finnst.

         

Í gamla daga hafði ég gaman af því að fara á völlinn og horfa á fótbolta og gerði það oft - en mikið skelfing var ég laus við að halda með einhverju sérstöku liði. Mér fannst bara gaman að horfa á fótbolta og finnst það enn. En aldrei hef ég hrópað hvatingarorð inn á völlinn og aldrei hef ég stokkið upp æpandi til að fagna marki. Á vellinum klappaði ég þegar mörk voru skoruð, sama hvort liðið gerði það, en slíka kurteisi læt ég eiga sig fyrir framan sjónvarpið.

           

Mér er í fersku minni leikur KR og ÍA á Laugardalsvellinum ekki alls fyrir löngu eða fyrir liðlega fjörutíu árum. Þá varð hreinlega allt vitlaust. Ríkharður Jónsson meiddist og var borinn af velli. Ég var í stúkunni skammt frá Agli rakara, einum háværasta stuðningsmanni KR-inga. Stuðningsmenn ÍA í stúkunni gerðu aðsúg að Agli og hrintu honum fram og aftur á milli sín eins og hann hefði persónulega og af ásettu ráði slasað Ríkharð.

           

Þetta fannst mér ljótt. Og heimskulegt. Oft fer það saman.

                    

Einmitt í þessum anda er hin pólitíska barátta.

           

Að mér finnst.

      

              

Ósköp er ég orðinn eitthvað heilagur. Oseisei. Osveisvei.

             

                            

Ég skrifaði hér á bloggið nokkrar línur um leik Manchester United og A.C. Milan. Þetta er einhver fáránlegasti þvættingur sem ég hef skrifað um dagana (vona ég). Þetta rugl á ekki nokkra stoð í skoðunum mínum eða viðhorfum, eins og þeir vita líklega sem þekkja mig.

       

Mig langaði einfaldlega til þess að taka þátt í hinni pólitísku umræðu eins og aðrir - á sama plani og aðrir og með ámóta vandaðri röksemdafærslu og almennt er tíðkuð. Í staðinn fyrir einhvern stjórnmálaflokk og leiðtoga hans setti ég Manchester United og sir Alex Ferguson.

            

Skiljiði mig?

       

     

P.s.: Ég þori ekki að lesa kommentin sem þar eru komin ... 

 

Athugasemdir

[erlahlyns.blogspot.com, 3.5.2007 kl. 02:50]

Í einu kommentinu þar væni ég lesendur þína um að vera húmorsleysingja, og býst því á hverri stundu við að sömu fótboltabullur kalli mig alvarlega málhalta, ef ekki hreinlega málfótbrotna. 

[Halldór Egill Guðnason, 3.5.2007 kl. 02:54]

Skil þig vel, en þér er alveg óhætt að lesa "kommentin". Þau hafa sést svartari. Þakka fyrir að vera víðsfjarri þessu kosningarugli og bið að heilsa frá Máritaníu, þar sem kosningar skipta akkurat engu máli. Sama endemisruglið og vitleysan í pólitískri umræðu hefur sinn vanagang þar sem annars staðar og er Ísland engin undantekning.

[Lilja Haralds (IP-tala skráð) 3.5.2007 kl. 11:11]

Það er gaman að halda með liðinu sínu og vera partur af stórri heild sem hefur sömu væntingar til liðsins.  Að standa til dæmis á áhorfendastæðunum á Anfield Road og syngja You'll Never Walk Alone með 10.000 öðrum er ein af mínum bestu upplifunum. 

En ég skil alveg hvað þú meinar.  Þetta er eins og ég og körfubolti; ég hef minna en engan áhuga á þeirri íþrótt og grjótleiðist ef ég slysast til að kíkja á svoleiðis. 

[Vilborg Traustadóttir, 3.5.2007 kl. 22:26]