Klukkaður líkt og fleiri - mæli með Garðari Hólm

Eins og fleiri hér á blogginu var ég klukkaður. Að vísu veit ég lítið út á hvað þetta gengur en margir virðast tilgreina eitthvað varðandi sjálfa sig, oft í átta liðum. Ég leyfi mér að gera það líka. Margt kom til álita - en hér eru átta liða úrslitin:

1. Tónlistarfólk sem ég hef sérstakar mætur á: Henry J. Deutschendorf, Louise C. Ritchie, Magnús Þór Jónsson, Eleanora Fagan, Ásbjörn Kristinsson, Robert A. Zimmerman, Vincent D. Furnier, James N. Osterberg.

2. Tíu bækur sem ég vildi hafa með mér á eyðieyju: Birtíngur eftir Voltaire, Bókin um veginn eftir Laó Tse, Bör Börsson (fyrra bindið) eftir Johan Falkberget, Egils saga (óvíst um höfund; e.t.v. Snorri Sturluson), Kuml og haugfé eftir Kristján Eldjárn, Ofvitinn eftir Þórberg Þórðarson, Sögukaflar af sjálfum mér eftir Matthías Jochumsson, Tómas Jónsson metsölubók eftir Guðberg Bergsson, Ævintýraeyjan eftir Enid Blyton.

3. Dómsmálaráðherrar sem ég hef í hávegum: Peter A. Alberti, Jónas Jónsson frá Hriflu, Hilde Benjamin.

4. Uppáhaldsþorskafjörðurinn: Þorskafjörður í Austur-Barðastrandarsýslu.

5. Íslenskir óperusöngvarar sem mér þykja sérlega athyglisverðir: Eggert Stefánsson, Garðar Hólm, Kristján Jóhannsson.

6. Fólk sem ég vildi hafa með mér á eyðieyju:  Cilla Black, Barry White, Pamela Green, Dan Brown, Paul Adair, Daniel Cohn-Bendit, Rudi Dutschke, Kenneth Livingstone.

7. Fólk sem ég vildi ekki hafa með mér á eyðieyju: Þorgeir Hávarsson, Hómer Simpson, Paris Hilton, Britney Spears.

8. Hæsta fjall sem ég hef ekki gengið á: Everest.

Þetta er nú annars meiri bölvuð vitleysan ... 

Viðunandi að ástand brunavarna í sumarbúðum skuli vera slæmt?

Einkennileg finnst mér fréttin í Blaðinu af brunavörnum í sumarbúðum fyrir börn, sem reknar eru allvíða hérlendis. Þar kemur fram, að í úttekt sem Brunamálastofnun gerði í fyrrasumar hafi ástand brunavarna verið slæmt í nærri helmingi þeirra bygginga sem athugaðar voru en sæmilegt í hinum. Samt hafi ástandið hvergi verið óviðunandi. Auðvitað er þetta spurning um skilgreiningar og orðalag, en undarlegt má telja að slæmt ástand brunavarna þar sem fjöldi barna er saman kominn skuli teljast viðunandi.

 

Annað sem þarna kemur fram er þó kannski ennþá undarlegra. Haft er eftir starfsmanni Brunamálastofnunar, að staðan sé „ekki klapp á öxl slökkviliðsstjóra í viðkomandi sveitarfélögum en þeir tengist stundum rekstraraðilunum“. Jafnframt segist starfsmaðurinn „efast um að hann myndi senda barn í sumarbúðir“ sem fengið hafi slíkar einkunnir.

 

Samt neitar hann að gefa upp hvaða sumarbúðir hér sé um að ræða en segir í staðinn að foreldrar geti hringt í viðkomandi slökkviliðsstjóra til að fá upplýsingar um ástand brunavarna í sumarbúðum. Sumsé, fyrst lætur hann að því liggja að í einhverjum tilvikum kunni slökkviliðsstjórar að vera sekir um vanrækslu á skyldum sínum vegna tengsla við þá sem reka búðirnar, en vísar svo á þá til að veita upplýsingar um ástandið.

 

Ef rétt er eftir haft, þá er hér um mjög alvarlegar aðdróttanir í garð slökkviliðsstjóranna að ræða. Ef þeir vanrækja skyldur sínar í þessum efnum með þeim hætti sem ýjað er að, þá má ætla að slík vanræksla teldist glæpsamleg ef illa færi.

           

Fram kemur, að umræddur starfsmaður Brunamálastofnunar segir að „reikna megi með“ að ástandið sé betra nú en í fyrra. Hins vegar virðist hann ekki vita það. En þá er bara að hringja í slökkviliðsstjórana ...

  

Eldvörnum í sumarbúðum ábótavant

Byltingarkenndar hugmyndir varðandi bragðbætt lambakjöt

 

Mér líst vel á hugmyndina um lambakjöt með hvannarkeim. Enn er mér í fersku minni hversu einstaklega ljúffengt íslenska hvannarótarbrennivínið var. Flestir drukku það einungis bragðsins vegna. Í framhaldi af fyrstu rabarbarasultugerðartilraun minni fyrir skömmu ætla ég hér á eftir að leggja fram tillögu að frekari bragðbótum á íslenska lambinu.

 

En fyrst varðandi rabarbarasultugerðina. Hér í Reykhólasveitinni er mikið um rabarbara, sem nefnist á íslensku tröllasúra. Ég fékk góðfúslegt leyfi hjá húseigandanum að Hellisbraut 18 á Reykhólum til að höggva mér nokkra tröllasúruboli til sultugerðar. Á netinu fann ég þrjár uppskriftir og bar þeim að mestu saman. Tvennt var sagt eiga að vera í sultunni, rabarbari og sykur, og álíka mikið af hvoru. Þetta skyldi sjóða í hálftíma til klukkutíma.

 

Ég brytjaði niður tíu kíló af rabarbara og setti í ógurlegan pott sem ég fékk lánaðan ásamt jafnþyngd af sykri. Ég var búinn að kaupa sykurinn smátt og smátt á löngum tíma svo að Jón kaupmaður héldi ekki að ég væri að fara að brugga. Ekki leist mér á að sjóða þetta þurrt og taldi að í uppskriftunum væri ekki verið að taka fram svo augljósa hluti eins og vatn. Ég bætti vatni í pottinn og lét fljóta vel yfir og kveikti undir og hrærði í öðru hverju. Eftir klukkutíma, þann tíma sem lengstur var tilgreindur í uppskriftunum, var í pottinum þunn og fagurgræn súpa, alls ólík venjulegri rabarbarasultu sem er seigþykk og mjög dökk.

 

Eftir klukkutímasuðu í viðbót slökkti ég undir súpunni og hringdi í konu sem ég þekki og spurði ráða. Hún sagði að það ætti ekki að nota neitt aukavatn, það kæmi nóg vatn úr rabarbaranum. Best væri að láta rabarbarann og sykurinn liggja saman í pottinum yfir nótt áður en soðið væri. Úr því sem komið væri ætti ég tvo kosti í stöðunni: Annars vegar að borða rabarbarasúpu í allt sumar og hins vegar að sjóða þetta niður við mjög lítinn hita.

 

Ég tók seinni kostinn enda var ætlunin að búa til sultu en ekki að lifa á rabarbarasúpu fram á haust. Þetta var á miðvikudegi. Ég sauð þetta áfram við minnsta hita og hrærði í tvisvar á dag að jafnaði og borðaði rabarbarasúpu og síðan rabarbaragraut tvisvar á dag að jafnaði. Á laugardagsmorgni var loksins orðin til prýðileg rabarbarasulta, dökkgljáandi og hnausþykk, en verulega hafði lækkað í pottinum og komnir í hann eins konar árhringir.

 

Í uppskriftunum var sagt að þegar sultan væri sett í krukkur ætti að láta smávegis edik eða koníak eða þvíumlíkt ofan á sultuna áður en krukkunum væri lokað. Koníakið sem ég var búinn að útvega til þessara nota - ég vissi ekki hvað þyrfti mikið svo að ég pantaði þrjár flöskur til að vera viss - kláraðist hins vegar daginn áður þannig að ég keypti edik í Jónsbúð til að setja ofan á áður en ég lokaði krukkunum. Koníakið er búið, sífelldur gestagangur, sagði ég til útskýringar þegar ég keypti edikið. Jón kaupmaður horfði á mig en sagði ekkert.

 

Þetta var örstutt innskot um rabarbarasultugerðina sem kveikti hugmyndina að bragðbættu lambakjöti á fleiri vegu en með því að ala lömbin á hvönn.

 

Í æsku minni var á sunnudögum lambasteik með brúnuðum kartöflum og sósu og sultu og rauðkáli. Enn í dag er þetta það besta sem ég get hugsað mér, ásamt hvannarótarbrennivíninu. Eftir að ég varð einn fæ ég þennan uppáhaldsrétt minn hins vegar aldrei. Ég er löngu hættur að reyna að brúna kartöflur eða búa til sósu. Ég veit ekki um neinn annan sem hefur meira að segja mistekist að sjóða kartöflur. Nema kannski Jóhannes Birkiland.

 

Byltingarkennd hugmynd mín í framhaldi af hvannarótarlambakjötshugmyndinni er þessi: Lambakjöt með bragði af brúnuðum kartöflum og sósu og sultu og rauðkáli. Hún er svona í praxís: Ala lömbin á brúnuðum kartöflum og sósu og sultu og rauðkáli. Á góðum degi gæti jafnvel ég eldað þetta. Setja bara lærið í ofn og hafa það þar inni í tilskilinn tíma við tilskilinn hita. Síðan borið á borð, tilbúið, verði ykkur að góðu!

 

Samt er ég ekki alveg viss, svona innra með mér. Við vitum það báðir, Birkiland og ég, að sitt er hvort, teoría og praxís.

 

Einkum er það praxísinn sem hefur vafist fyrir okkur.

 

P.s.: Hvernig væri að gefa lömbunum hvannarótarbrennivín?

 

P.p.s.: Eitthvað finnst mér skrítið við fyrirsögnina á viðtengdri frétt. Áður en smellt er á hana er hún svona: Tilraun til að bragðbæta lambakjöt með hvönn. Þegar smellt er á fulla frétt breytist hún hins vegar og verður svona: Riðuveiki fannst í kindarhræi á afrétti.

 

P.p.p.s.: Það er meira andskotans mausið við að koma texta óbrengluðum hér inn. Það er t.d. eins konar rúlletta hvenær öll greinaskil detta út og hvenær ekki, eða sum greinaskil og önnur ekki, eða hvenær maður kemst inn aftur til að reyna að laga það sem aflaga hefur farið og hvenær ekki  ...

- - -

 

Núna í fjórðu tilraun líta greinaskilin svona út. Ég held að ég fari að láta viðskiptum mínum við Moggabloggið lokið. Það eru til aðrir bloggvefir þar sem menn eru ekki í misheppnuðum tilraunum að finna upp hjólið. - Fyrir nú utan það, að tengingin við fréttina kemur ekki. Fyrst hélt ég að ég hefði gleymt að tengja við hana og drap því textann út og setti hann inn aftur. En það er eins og áður.

„Íslenskar kartöflur“ eru óboðlegt rusl

Þar sem ég versla eru kartöflur venjulega merktar framleiðanda með einhverjum hætti, innlendar jafnt sem útlendar. Jafnan eru pokarnir glærir og vel hægt að sjá innihaldið og yfirleitt eru þetta prýðilegar kartöflur.

 

Í gær varð ég fyrir því óhappi að kaupa kartöflupoka sem einungis var merktur Íslenskar kartöflur. Ekki er frekari grein gerð fyrir framleiðanda, þannig að ætla má að þetta séu dæmigerðar íslenskar kartöflur. Pokinn er úr rauðu plasti sem villir svo um, að ástand innihaldsins kemur ekki almennilega í ljós fyrr en það er tekið úr umbúðunum.

 

Enda skiljanlegt að framleiðandinn skuli ekki vilja að innihaldið sjáist almennilega fyrr en um seinan. Líka skiljanlegt að hann skuli ekki vilja láta nafns síns getið. Þetta er óætt rusl, skorpið og skemmt, og þarf ekki fleiri orð.

 

Ég leyfi mér að vara við kaupum á „íslenskum kartöflum“. Reyndar finnst mér það ósvífni að merkja vöruna, ef vöru skyldi kalla, með þessum hætti. Ósvífni gagnvart öllum þeim sem rækta góðar kartöflur hérlendis.

 

Misræmi hjá fréttamiðlum: Hverju á maður að trúa?

Ég sakna þeirra tíma þegar gamla Gufan var eini fréttamiðillinn á ljósvakanum hérlendis og Morgunblaðið eina blaðið sem mark var takandi á (að margra áliti). Ekki lýgur Mogginn, var sagt. Að ekki sé nú minnst á sjálft Útvarpið.

 

Þá var nú ekki vandi að þekkja hinn hreina sannleik. Alveg sérstaklega ef maður gætti þess að notast annað hvort við Útvarpið eða Moggann en ekki bæði í senn.

 

Núna er allt morandi í fjölmiðlum. Þeir flytja fréttir af sömu viðburðunum, en gallinn er sá, að ekki er gott að vita hverju maður á að trúa.

 

Ríkisútvarpið Sjónvarp greindi frá því í langri og hjartnæmri frétt í kvöld, að gríðarlega mikið hefði verið um hjónavígslur hérlendis í dag. Nefndar voru ótrúlegar tölur í því sambandi. Í fréttum Ríkisútvarpsins Hljóðvarps í kvöld kvað hins vegar við allt annan tón, eða eins og segir á fréttavefnum ruv.is: ... samkvæmt heimildum fréttastofu er ekki meira um brúðkaup í dag en aðra laugardaga á þessum árstíma.

 

Fréttavefurinn visir.is hefur flutt eina Íraksfrétt í dag. Fyrirsögn hennar er: Einn lést og þrír særðust í Írak. Fréttavefurinn mbl.is sagði hins vegar fyrir nærri sex klukkutímum: Mannskæðasta tilræði í Írak frá því í apríl - Nú er ljóst að að minnsta kosti hundrað og fimm manns létu lífið og tvö hundruð og fjörutíu slösuðust er bílsprengja sprakk [...] í Írak í morgun.

 

Og þannig mætti lengi telja ...

 

Mannskæðasta tilræði í Írak frá því í apríl

Nú verða sagðar fréttir

Jón Kjartansson kaupmaður í Jónsbúð á Reykhólum - og núna líka í Nesi (Króksfjarðarnesi) - segist vera mjög sáttur við veltuna hjá sér það sem af er sumri. Heimafólkið verslar líklega með svipuðum hætti og venjulega en meira hefur verið af ferðafólki en á sama tíma í fyrra. Einkum eru það útlendingar á húsbílum sem læðast jafnt og þétt hér út á Reykjanes við Breiðafjörð og eiga næturstað á planinu við sundlaugina.

 

Dagurinn í gær - föstudagurinn - var sá heitasti hér fram að þessu. Lofthitinn fór í tuttugu stig og breyskjan var gríðarleg í sólskininu þannig að svalt var að koma inn í hús.

 

Núna í laugardagsmorgunsárið kom svolítil rigningarskúr náttúrunni til hressingar. Í fyrrakvöld gerði gríðarlega rigningu sem var vel þegin eftir þurrasólskin að mestu vikum saman.

 

Myndina af Jóni kaupmanni tók ég í gær þegar glaðast skein sólin. Búðin hans er lítil að utan en einhvern veginn stærri þegar inn er komið. Ferðafólk spurði mig um daginn hvað þarna fengist. Allur andskotinn, svaraði ég.

 

Þetta sá ég á netinu áðan:

 

Ávarpið flutti ég í hófi ... (Björn Bjarnason)

 

Hvíta duftið sem fannst í bensíntönkum Ferraribílanna skömmu fyrir Mónakókappaksturinn reyndist vera þvottaduft. - - - Forsvarsmenn McLaren hafa þvegið hendur sínar af málinu ... (mbl.is)

 

Schumacher og ég

Það rifjast upp núna á setningardegi Landsmóts UMFÍ, að á síðasta móti sem haldið var á Sauðárkróki fyrir þremur árum fékk ég einu gullverðlaunin sem Héraðssambandi Vestfirðinga hlotnuðust í það skiptið. Núna er ég hins vegar eins og Michael Schumacher: Hættur að keppa. Líklega eigum við fátt annað sameiginlegt. 

Réttlætiskennd, eða hvað?

Alltaf er gaman að fylgjast með dýrategundinni homo sapiens - hinni vitibornu mannskepnu. Spjallvefirnir og bloggið eru kærkomnir viðbótargluggar á dýragarðinum. Ekki er minnst gaman að horfa inn í Barnaland, heim barnsins á netinu, vinsælan undirvef mbl.is, og fylgjast með spjallinu þar. Núna síðast hefur verið bæði fróðlegt og skemmtilegt að sjá skoðanir fólks á því hvað eigi að gera við nafngreindan pilt, sem sagður er hafa pínt og drepið hund norður á Akureyri.

 

Á spjallvef Barnalands hafa fjölmargir komið fram - mér skilst að þarna séu foreldarnir en ekki börnin að viðra skoðanir sínar - sem vilja að farið verði með piltinn eins og hundinn, þ.e. að hann verði pyntaður til dauða. Ekki virðist þá skipta máli hvort hann er sekur um verknaðinn enda liggur það ekki fyrir, að mér skilst - málið er bara að hefna sín á einhverjum, drepa einhvern og helst að pína hann sem allra mest áður.

 

Sumir kalla þetta réttlætiskennd.

 

Viðbrögð af þessu tagi - blindur blóðþorsti - eru vel þekkt hjá homo sapiens og hafa iðulega leitt til aftöku án dóms og laga og gera það enn í dag. Jafnframt eru eftirfarandi meginreglur vel þekktar: Því heimskara sem fólk er, þeim mun fljótara er það að dæma. Því minna sem fólk þekkir til málavaxta, þeim mun harðari eru dómarnir.

 

Réttlætiskenndin.

 

Í gær voru hlið við hlið á vefnum visir.is fréttirnar tvær hér á myndinni.  Önnur varðar málið sem hér er til umræðu. Í hinni er greint frá verklegum æfingum fyrir börn í því að kvelja dýr sér til skemmtunar. Samkvæmt fréttinni virðist þetta hafa verið í einhverjum tengslum við leikjanámskeið.

 

Fiskveiðar og dýraveiðar og eldi dýra til slátrunar mega teljast nauðsynlegir og eðlilegir þættir lífsbaráttunnar, a.m.k. samkvæmt því sem nokkuð almennt er viðtekið og viðurkennt þessi andartökin í eilífðinni, hvað svo sem verður á morgun. Stangveiði sér til skemmtunar er ekki þar á meðal. Þar er ekki verið að veiða sér til lífsviðurværis. Sportið í laxveiði felst m.a. í því að geta kvalið fiskinn sem lengst. Tilgangurinn er ekki að koma heim með sem allra mesta lífsbjörg í pottinn. Hámark skepnuskaparins á þeim vettvangi felst í því að sleppa fiskinum lifandi eftir að hafa kvalið hann sem lengst sér til skemmtunar svo að hægt sé að kvelja hann aftur á sama hátt. Og helst aftur og aftur.

 

Hver er eðlismunurinn á því að pína hunda eða fiska? Nú, eða jafnvel fólk? Hver er eðlismunurinn á viðhorfinu til slíkra skemmtana - má e.t.v. kalla þetta lífsnautnir? - eftir því hvaða dýrategundir eiga í hlut? Er líklegt að börn sem kennt er að rétt sé að kvelja sum dýr sér til gamans öðlist með því virðingu fyrir lífi og tilfinningum annarra dýra?

 

Morðhótunum rignir yfir ungan mann

Bandaríkjaforseti flytur hátíðarávarp á afmælisdegi Reykhólahrepps

Jafnan þegar einhver verður hundrað ára, að ekki sé nú talað um hundrað og fimm ára, þá kemur mynd og klisjufrétt í fjölmiðlum þar sem segir að viðkomandi hafi fagnað afmælinu. Fagnað hundrað og fimm ára afmæli sínu!

 

Mikið á ég erfitt með að trúa þessu. Sjálfur varð ég sextugur í vor og fagnaði ekki þeim áfanga. Þegar ég var krakki var afmælið ánægjulegur viðburður á þroskabrautinni. Þegar komið er yfir hæðina er afmælið ekki síst áminning þess, að sífellt styttra er eftir.

 

Þegar barnsárin eru að baki er afmælið stund til að staldra við á göngunni. Við lítum yfir farinn veg en jafnframt eitthvað fram á veginn. Því eldri sem við erum, þeim mun meira er að skoða að baki og þeim mun styttri er spottinn framundan.

 

Sennilegt þykir mér, að fólk sem fagnar hundrað og fimm ára afmæli sínu sé gengið í barndóm á nýjan leik. Búið að tapa út seinustu hundrað árunum. Til að hnykkja á þessu fá allir sem verða 105 ára gamlir bréf varðandi umferðarfræðslu og aðsteðjandi grunnskólagöngu.

 

En afmælin eru fleiri en í lífi okkar mannfólksins. Viðburðir eiga afmæli, mannvirki eiga afmæli, hundar eiga afmæli og jafnvel kýr. Þjóðhátíðin er afmælisfagnaður.

 

Stundum er því líka fagnað að einhver hafi dáið. Mig minnir að það hafi verið blað allra landsmanna sem greindi frá því á sínum tíma, að því væri fagnað um allan heim að 200 ár voru liðin frá andláti Mozarts. 

 

Núna var ég að ganga frá atburðadagatali sumarsins í Reykhólahreppi. Hér eru ýmis afmælin ef grannt er skoðað. Svo að ég nefni tvo jafnaldra mína hér, þá er Hótel Bjarkalundur sextíu ára núna í sumar, elsta sveitahótel hérlendis, og Grettislaug á Reykhólum er líka sextug. Íbúðarhúsið á Höllustöðum í Reykhólasveit fagnar á þessu ári hundrað ára afmæli sínu ...

 

Reykhólahreppur á afmæli 4. júlí eins og Bandaríkin. Hann verður tvítugur eftir þrjár vikur. Eiginlega er hér um eins konar bandaríki að ræða, því að fyrir tuttugu árum voru fimm sveitarfélög við innanverðan Breiðafjörð og úti á Breiðafirði sameinuð undir nafni hins nýja Reykhólahrepps (Geiradalshreppur, Reykhólahreppur, Gufudalshreppur, Múlahreppur og Flateyjarhreppur). Mörgum er ókunnugt um að Breiðafjarðareyjar eru að mestu leyti í Reykhólahreppi. Flatey á Breiðafirði er okkar Hawaii. Mér skilst að Bush forseti muni ávarpa þjóð sína á afmælisdegi Reykhólahrepps.

 

Leyfi mér að minna á, að Reykhólar eru ekki á Barðaströnd, þó svo að fjölmiðlar ali á því hvenær sem héðan eru fluttar einhverjar fréttir. Barðaströndin er ekki einu sinni í Reykhólahreppi, þó að hann sé afar víðlendur. Héðan frá Reykhólum er um 140 km akstur þangað til komið er út á Barðaströnd. Annars er Barðaströndin yfirleitt fremur stór í fréttum fjölmiðla. Þannig var sagt frá því fyrir nokkrum dögum, að týnda kajakfólkið hefði fundist á Rauðasandi á Barðaströnd. Það er líka nýmæli í landafræðinni.

 

Er ekki annars Reykjavík í Þingvallasveitinni og Grindavík í Vestmannaeyjum?

 

Þegar stórt er spurt, eins og kellíngin sagði ...

 

Búðaraunir Víkverja og fyrirspurn um pípur

Pistill Víkverja í Morgunblaðinu í dag er eins og út úr mínu hjarta skrifaður. Smelli honum inn hér fyrir neðan. Leyfi mér áður að rifja upp símhringingu í verslun fyrir nokkrum misserum, þegar ég var að hugsa um að hvíla mig á sígarettunum og fara í staðinn að reykja pípu eins og í gamla daga. Ég er þokkalega minnugur og man samtalið nánast eins og það var. Enda var ég talsvert hugsi að því loknu.

 

Ég hringdi og spurði hvort þarna fengjust pípur. Barnið sem svaraði þagði litla stund og spurði svo: Meinarðu hasspípur? Nei, ég var ekki að meina hasspípur. Veit ekki, kannski þú ættir að tala við pípara, sagði barnið þá. Ég meina reykjarpípur, sagði ég. Reykja-pípur? sagði barnið, ég skal athuga. En spurði svo: Hvað er reykja-pípur? Til að reykja tóbak, sagði ég. Jaaaáááá! sagði barnið með upplifunarraddblæ þess sem hefur allt í einu öðlast skilning á lífsgátunni. Og kallaði svo í eitthvert annað barn í búðinni: Erum við með reykja-pípur? Síðan kom svarið: Nei, en þær fást ábyggilega í Ríkinu hjá Snorra.

 

Áður en kemur að pistli Víkverja langar mig að nefna afgreiðslumann sem var í Húsasmiðjunni á Ísafirði a.m.k. til skamms tíma eða síðustu árin sem ég var þar á svæðinu. Vonandi er hann þar enn. Það er Sigurður Þorláksson, sem réðst þar til starfa kominn á sjötugsaldur að loknu ævistarfi sem iðnaðarmaður. Fyrir nú utan einstaka ljúfmennsku og þolinmæði og hjálpsemi, þá vissi Siggi Láka hreinlega allt sem viðkom öllu sem þar fékkst og gat leiðbeint um alla hluti.

 

Víkverji dagsins segir:

 

Það er Víkverja mesta raun að fara í búðir. Ástæðan er sú að ef hann þarf aðstoð af einhverju tagi, þá er enga þjónustu að fá. Tómeygir unglingar við störf alls staðar, sums staðar allt að því ómálga börn, og þótt krakkaræflarnir hafi vilja til verksins hafa þeir hvorki þroska né það sem heitir þjónustulund til að valda því.

 

Verst eru bakaríin. Þar þýðir hvorki að biðja um sigtibrauð né normalbrauð – það þarf ráðstefnu þriggja samstarfsmanna til að finna út úr því hvaða brauð það gæti nú verið. Að biðja um kúmenbrauð, ástarpunga eða napóleonskökur er jafnflókið.

 

Besta aðferðin í bakaríinu er að nota vísifingurinn, benda og segja „svona“ og „svona“, og láta örlögin svo ráða hvað upp úr pokanum kemur. Víkverji upplifir sig jafnómálga í bakaríum á Íslandi og í Frakklandi.

 

Þegar í matvöruverslanir kemur er ástandið litlu skárra. „Hvar finn ég súkkat?“ spyr Víkverji næsta starfsmann, og í óspurðum fréttum er honum sagt í hvaða rekka súkkulaðið er. „Nei, súkkatið, þetta sem maður notar í ensku jólakökurnar!“

 

Og upphefst nú sami spurningaleikur búðarbarnanna og í bakaríinu: „Er til eitthvað sem heitir súkkat?“ „Ég veit það ekki, spurðu Selmu.“ Og Selma segir: „Ef þú sérð það ekki, þá er það örugglega ekki til.“ Víkverji vissi satt að segja ekki að aum sjón hans væri mælikvarði á það hvað væri til og hvað ekki. Á endanum kemst Víkverji að því að súkkatið er ekki lengur vistað með bökunarvörunum, heldur hjá þurrkuðu ávöxtunum.

 

Verslunarmennska er hætt að vera fag, og það ætti að vera forsvarsmönnum verslunarrekstrar áhyggjuefni. Metnaður og þjónustulund í faginu virðast á nokkrum árum hafa þurrkast út. Á sama tíma situr eldra fólk, með alla sína lífsreynslu og þekkingu, heima, margt hvert viljugt til að vinna eins og aldur leyfir, en getur ekki vegna einhvers fáránleika í eftirlaunakerfinu.