Monsieur Gufuorgel, Marcel Duchamp og Framsóknarflokkurinn

Fylgi stjórnmálaflokkanna er eins og rótlaust þangið; rekst það um víðan sjá. Ætli hlutfall hinna óákveðnu og þeirra sem flakka á milli frá einni könnun til annarrar hafi nokkru sinni verið eins hátt? Er þetta vitnisburður um aukið sjálfstæði kjósenda? Eða vitnisburður um vantraust á krosstrjám samfélagsins?

 

Að minnsta kosti virðist ýmislegt í fréttum og umræðu að undanförnu varla til þess fallið að auka traustið á þeim sem fara með forsjána.

 

Ekki samt meira um Byrgið og Breiðavík og annað slíkt að sinni. Aðeins ein málsgrein, nánast af handahófi, til umhugsunar varðandi hvern stjórnmálaflokk:

 

- Framsóknarflokkurinn og áróðursbæklingurinn sem heilbrigðisráðherra lét Framkvæmdasjóð aldraðra borga.

 

- Samfylkingin og stefnur hennar, allt eftir því hver talar og hvar og hvenær.

 

- Sjálfstæðisflokkurinn og Árni Johnsen.

 

- Vinstri grænir og afstaða þeirra til umhverfismála í Mosfellsbæ, loksins þegar á eitthvað annað reynir en stóryrði í stjórnarandstöðu.

 

- Frjálslyndi flokkurinn og allt sem honum viðkemur.

 

Það er forvitnilegt að líta yfir fyrirsagnir. Ekki var upplífgandi að renna yfir fyrirsagnirnar á mbl.is í gærmorgun:

 

Flugeldur sprengdur við heimili lögreglumanns á Skagaströnd 

Reyndi að flýja vettvang eftir að hafa ekið á bíl  

Réðust inn til stúlku í verbúð  

Pallbíll á 129 km hraða á Sandgerðisvegi  

Fylgi Samfylkingar eykst á ný  

 

Varla er þessi lesning til þess fallin að auka traustið á mannskepnunni og samfélaginu.

 

Svo eru aðrar fyrirsagnir. Eins og t.d. þessi KSÍ-frétt, sem ég sá einhvers staðar: Eggert hættir eftir 18 ár. Hvað ætli hann verði þá orðinn gamall? hugsaði ég með mér.

 

Eða þessi af visir.is: Karlmaður beit lögreglumann. Af hverju er tekið fram að þetta hafi verið karlmaður? Til að fría Birnu Þórðardóttur af grun? Eða þykir þetta bara svo merkilegt, sbr. dæmið gamla: Hundur bítur mann er engin frétt; Maður bítur hund er frétt.

 

Undir fyrirsögninni Skemmtilegur flækingsfugl var ekki verið að fjalla um Kristin H. Gunnarsson.

 

Sagt var frá dómi yfir gamlingja sem skemmdi hina frægu hlandskál Duchamps frá 1917. Menn virðast ekki átta sig á því, að bæði skemmdarverknaðurinn og dómurinn eru hluti af gjörningnum sem listamaðurinn byrjaði á fyrir níutíu árum. Verkinu er ekki lokið. Hvað gerist næst?

 

Þá dettur mér í hug, að hlandskál Duchamps og Framsóknarflokkurinn eru nokkurn veginn jafngömul.

 

Fleiri skúlptúrafréttir. Gufuorgel vann í samkeppni um listaverk við Hellisheiðarvirkjun. Ég er svo fattlaus að ég hugsaði með mér þegar ég sá þessa fyrirsögn: Ætli þessi Musju Gufuorgel sé franskur eins og Marcel Duchamp?

 

Að síðustu þessi: Sigurður Kári með leikrit á Alþingi.

 

Er það fréttnæmt að þingmaður sé með leikrit á Alþingi?

 

Morð, stórþjófnaður, samsæri - og Geirfinnsmálið upplýst?

Hvað í ósköpunum er þetta eiginlega? Á ráfi mínu á vefnum rakst ég á bréf, dagsett fyrir rúmum þremur árum, sem sagt er að hafi verið sent til allra þingmanna. Í því bréfi er vitnað í annað bréf (og tengt í það á pdf-formi), dagsett fyrir rúmum sex árum, stílað á Lögreglustjórann í Reykjavík. Undir báðum bréfunum er nafnið Guðrún Magnea Helgadóttir.

 

Hvað er hér á ferðinni? Þráhyggja þessarar konu? Grátt gaman á kostnað hennar? Eða liggja einhver sannleikskorn þarna að baki?

 

Guðrún Magnea Helgadóttir er í Íslendingabók, tæplega sextug að aldri, og í Símaskránni, skráð í Látraseli í Reykjavík. Skrifaði hún í rauninni þessi bréf? Hver kom þessu á vefinn?

 

Lesningin er eins og reyfari. Við sögu koma morð á nafngreindri konu (móðursystur morðingjans), þjófnaður úr peningaskáp á auðæfum sem Ásbjörn Ólafsson heildsali átti að hafa látið eftir sig, fimmtíu tonna bjarg á lóðinni að Markarflöt 11 í Garðabæ og lík Geirfinns grafið þar undir, samsæri á æðstu stöðum um að hindra framgang réttvísinnar, skuggalegar mannaferðir á næturþeli, fundir með nokkrum af æðstu mönnum lögreglunnar og svo framvegis.

 

Eiginlega get ég ekki litið á þetta sem neitt annað en heilaspuna - rugl sem enginn hafi tekið neitt mark á og ekkert mark sé á takandi. En - hefur ekki stundum sitthvað komið á daginn sem enginn vildi hlusta á, vitnisburðir sem enginn tók neitt mark á?

Byrgið, svo dæmi sé tekið? Hefur margt „nýtt“ komið fram í því máli að undanförnu? Það held ég varla. A.m.k. líklega fátt sem landlæknir og Magnús Stefánsson, sem nú er félagsmálaráðherra, höfðu ekki vitað árum saman. Núna er landlæknir búinn að biðjast afsökunar á því að hafa stungið undir stól þeim alvarlegu upplýsingum sem Pétur Hauksson geðlæknir lét embættinu í té árið 2002. Ég man ekki hvort það var læknirinn eða stúlkurnar í Byrginu sem hann bað afsökunar. Er Magnús kannski líka búinn að biðjast afsökunar?

Breiðavík? Varla hefur nokkuð nýtt komið fram í því máli að undanförnu, þó að allir séu að tala um það. Meira að segja hafa frásagnir af ástandinu í Breiðavík komið fram í bókum fyrir langalöngu. Sævar Marinó Ciesielski sagði skilmerkilega frá því á sínum tíma - já, pilturinn sem dæmdur var fyrir morðið á Geirfinni Einarssyni en hefur æ síðan haldið fram sakleysi sínu af fullri staðfestu. En það tók enginn mark á Sævari Ciesielski í því efni fremur en öðru. Sadistar í störfum hjá ríkinu héldu bara áfram að þjóna sinni lund með því að misþyrma honum á sál og líkama, rétt eins og gert hafði verið í Breiðavík. Að þessu sinni í Reykjavík. Tilgangurinn var auðvitað göfugur: Að fá helvítis rottuna (eins og hann var jafnan kallaður) til að játa á sig morð. Í Guðmundar- og Geirfinnsmálum heppnuðust þær aðferðir svo vel, að framboð á játningum var langt umfram eftirspurn og þurfti að skera niður svo að sæmilega trúverðugt gæti talist fyrir dómi. 

Og varðandi þessi bréf konunnar sem enginn virðist hafa tekið neitt mark á: Í ljósi þess að Geirfinnsmálið hefur aldrei verið upplýst með viðhlítandi hætti ...

                    

Viðbót um hádegisbil: Var að lesa umfjöllun Fréttablaðsins á visir.is um bókina Stattu þig drengur, sem út kom fyrir þremur áratugum, en þar greinir Sævar Ciesielski m.a. frá dvöl sinni í Breiðavík. Bókinni var úthýst af almenningi og segir Jóhann Páll Valdimarsson, útgefandi hennar, að hann hafi hreinlega verið afskrifaður í faginu á þeim tíma. Ég fann fyrir alveg gríðarlegri andúð og varð fyrir miklum árásum vegna hennar, segir hann. Höfundur bókarinnar, Stefán Unnsteinsson, veltir því alvarlega fyrir sér hvort Breiðavíkurmálið eigi eftir að leiða til þess að Geirfinnsmálið verði tekið upp enn á ný: Þar voru líka ákveðin mistök gerð og það eru til ótal vitni sem eru reiðubúin að varpa réttu ljósi á málið.

                     

Ákveðin mistök! Kurteis maður, Stefán Unnsteinsson.

Stífkrampi í Sjónvarpinu

Vígamóður (Cabin Fever) er bandarísk hrollvekja frá 2002. Í henni segir frá fimm háskólanemum sem ætla að dvelja í fjallakofa í eina viku. Þegar þau koma verður á vegi þeirra maður sem er smitaður af dularfullri veiru. Hann biður þau að hjálpa sér en í óðagotinu drepa þau hann og hann fellur í vatnsbólið. Eftir að ein úr hópnum drekkur svo kranavatnið og smitast af veirunni fer allt til andskotans.

 

Jamm. Svo hljóðar dagskrárkynningin á ruv.is. Ég ætlaði sjaldan slíku vant að horfa á síðustu myndina í Sjónvarpinu en það fór allt til andskotans eins og í myndinni sjálfri. Ég entist ekki lengi; trénaðist upp og fór í staðinn að spekúlera í höfundi Skjöldunga sögu. Kannski því miður, vegna þess að þetta virðist að ýmsu leyti hin merkilegasta mynd. Ég var núna að lesa um hana á vefnum The Internet Movie Database; þar er ekki getið um Skjöldunga sögu.

 

Á þessum ágæta kvikmyndavef (IMDb) segir m.a. um Cabin Fever:

 

Director Eli Roth originally got the idea for this movie when he was visiting Iceland and helping to clean out an old barn there. He got such a bad allergic reaction from the rotting hay in the barn that his face broke out and bled from the sores.

 

Fyrir þá sem ekki skilja nútímaíslensku:

 

Leikstjórinn Elí Roth fékk hugmyndina að myndinni þegar hann kom til Íslands og hjálpaði til við að rusla út úr gamalli hlöðu. Hann fékk svo hastarleg ofnæmisviðbrögð af ruddanum í hlöðunni að andlitið á honum steyptist út í blæðandi kaunum.

 

Þetta hlýtur að hafa verið í Kjósinni.

 

Strax í byrjun myndarinnar kom stífkrampi við sögu - tetanus. Gat nú verið! Strákur sitjandi á bekk beit upprennandi söguhetju í höndina.

 

Úr trivia um Cabin Fever á IMDb:

 

The original killer dog in "Cabin Fever" was so old and tired that all of its scenes had to be re-shot with a new dog. With no time or money to find a replacement, the producers cast a real police attack dog that was so vicious and unpredictable that no actors could appear with it on camera. The crew would hide behind trucks during its scenes, and cameras were operated by remote control.

 

The Internet Movie Database er prýðilegur vefur. Þar má fræðast um ýmis helstu stórmenni kvikmyndasögunnar, svo sem leikstjórana Ed Wood og Hrafn Gunnlaugsson:

 

Gunnlaugsson, Iceland's Prime Minister Davíd Oddsson and famous writer Thórarinn Eldjárn (son of ex-president Kristján Eldjárn) have been best friends since high school. Together they hosted one of Iceland's most popular radio-shows ever (called Matthildur) and he has even directed a TV movie based on the Prime Minister's script.

 

Opinberun Hannesar fær einkunnina 2,8 á IMDb. Ekki er hæst gefið 3, eins og einhver kynni að halda, heldur 10.

 

Um Opinberun Hannesar segir á IMDb (nenni ekki að snúa þessu á forníslensku):

 

The worst Icelandic movie so far? ...probably. In my opinion movies can be all right without having any artistic value. This one doesn't have any and in addition to that it is downright boring.

The plot is completely incomprehensible. Hannes, a middle-aged official living with his mother, develops an illegal database that can monitor and register every citizen's behaviour. After somebody steals the system Hannes finds himself the victim of his own system. In spite of resembling Orwell's 1984, it is actually based on a short story by Iceland's conservative foreign minister, Davíð Oddsson. Many Icelanders feel very strongly about how this movie got public funding (instead of many more attractive projects) and some have even insinuated that Oddsson had something to do with it.

However, the majority of Icelanders have seen the movie, either in cinema or on TV. This movie is in many ways like a car crash. Just like you slow down when you see a car crash to see how bad it is, you see this movie to see how bad a movie can be.

Stay away from this film!

 

Hvernig stendur á því að það er eins og ég finni fyrir aðsteðjandi stífkrampa alltaf þegar ég les dagskrána í Sjónvarpinu?

             

Kristinn er Kolbeinsey

Kristinn H. Gunnarsson alþingismaður hefur verið kallaður flokkaflakkari; jafnvel er svo að skilja að hann þvælist fram og aftur á vettvangi stjórnmálanna. Þessu er ég ósammála. Að mínu viti er Kristinn fasti punkturinn í pólitíkinni. Stefnumál flokkanna eru á sífelldu iði, flokkarnir sjálfir á reki fram og aftur fyrir straumum og vindum líkt og hafís. Kristinn stendur kjur á landgrunninu.

 

Hann er Kolbeinsey íslenskra stjórnmála.

                              

                             

Tillaga til þingsályktunar um styrkingu Kolbeinseyjar: Það er álit flutningsmanna að tímabært sé að Alþingi lýsi yfir vilja sínum til þess að allt verði gert sem innan viðráðanlegra marka getur talist til að styrkja Kolbeinsey og feli ríkisvaldinu að hafa forgöngu um mótun áætlunar í því skyni.

 

20.01.2007 Hvað gerir Kristinn H. Gunnarsson?

 

Kristinn segir sig úr Framsóknarflokknum

Ákæruvaldið gegn Sigga Sveins ...

Sigurður Sveinsson á Góustöðum í Skutulsfirði, liðlega hálfníræður að aldri, var í morgun sýknaður í Héraðsdómi Vestfjarða af ákæru fyrir eignaspjöll. Hér var um að ræða ítrekaða tilraun ákæruvaldsins til að fá Sigurð dæmdan fyrir að hafa látið setja ónýtt bátshræ á gamlársbrennu Ísfirðinga árið 2003 - gerónýtt brak sem ekkert var hirt um og ekkert borgað af og var öllum til ama.

                                       

                                        

Siggi Sveins var nærfellt hálfa ævina umsjónarmaður áramótabrennunnar á Ísafirði. Málinu var á sínum tíma vísað frá héraðsdómi en þeirri frávísun var áfrýjað til Hæstaréttar, sem vísaði málinu aftur til héraðsdóms.

  

Næsta skref ákæruvaldsins í málinu hlýtur að blasa við: Áfrýja aftur til Hæstaréttar! Aldrei að gefast upp! Siggi Sveins verður örugglega hundrað ára!

 

Af hverju koma Baugsmál upp í hugann ...?

 

Því má bæta við, þeim til eldsneytis sem nærast á samsæriskenningum, að Siggi Sveins er föðurbróðir Magnúsar Þorsteinssonar, stjórnarformanns Hf. Eimskipafélags Íslands, áður Avion Group, óþekkta mannsins sem allt í einu varð kunnur sem félagi Björgólfsfeðga í bruggævintýrinu í Rússlandi og einn þremenninganna í Samson  ...

                          

Framburður vitna um bátshræið og ástand þess var á einn veg. Dæmi:

 

Theódór Theódórsson, starfsmaður Ísafjarðarhafnar og fyrrverandi sjómaður, lýsti atvikum máls svo fyrir dómi að báturinn Inga Hrönn ÍS-100 hefði verið í hirðuleysi í höfninni á Ísafirði í talsverðan tíma. Þegar báturinn hefði verið orðinn fullur af sjó, og við það að sökkva, hefðu starfsmenn hafnarinnar tekið þá ákvörðun að leita eftir aðstoð frá starfsmönnum Eimskips og hífa bátinn á land. Honum hefði síðan verið komið fyrir á geymslusvæði við höfnina.

 

Þegar báturinn hefði verið fluttur af geymslusvæðinu og á brennuna sagði vitnið sér hafa verið tjáð að annar eigandi bátsins, Þórður G. Hilmarsson, hefði gefið leyfi fyrir töku hans. Vitnið sagði bátinn þá hafa verið orðinn handónýtt fúabrak. Þá sagði vitnið mann, sem haft hefði í hyggju að taka búnað úr bátnum, hafa tjáð sér að hann hefði gripið í tómt, búið hefði verið að hirða allan búnað úr bátnum. Vélina kvað vitnið reyndar enn hafa verið í bátnum, en ástand hennar áleit vitnið ekki geta hafa verið beysið eftir að hafa verið meira og minna á kafi í sjó.

 

Fram kom hjá vitninu að það hefði ítrekað reynt að hafa samband við Þórð G. Hilmarsson vegna hafnargjalda en með litlum árangri. Til hins eiganda bátsins, Hannesar Hvanndal Arnórssonar, hefði vitnið aldrei náð.

 

Guðmundur M. Kristjánsson greindi svo frá fyrir dómi að um mitt ár 2002 hefði hann verið ráðinn hafnarstjóri á Ísafirði. Báturinn Inga Hrönn ÍS-100 hefði þá verið á svokölluðu uppsátri á Suðurtanga.

 

Vitnið, sem taldi sig hafa ágætt vit á bátum eftir að hafa starfað við sjómennsku í áratugi, kvaðst oft hafa skoðað bátinn og hefði hann að mati vitnisins verið „... gjörsamlega ónýtur ...“, báturinn verið ónýtt „fúabrak“. Nánar bar vitnið að það hefði bæði farið um borð í bátinn og gengið í kringum hann. Fullyrti vitnið að engin tæki hefðu verið eftir um borð í bátnum er það skoðaði hann. Þá lýsti vitnið þeirri skoðun sinni að vél og rafmagn hlyti að hafa verið orðið ónýtt þar sem báturinn hefði, að sögn starfsmanna hafnarinnar, verið um hríð hálfsokkinn í höfninni, áður en hann var hífður á uppsátrið.

 

Fram kom hjá vitninu að hafnarsjóður hefði árið 2002 afskrifað allar skuldir tengdar bátnum, um það bil 220.000 krónur.

   

Dómur Héraðsdóms Vestfjarða

Sýknaður af ákæru vegna áramótabrennu

Að eyðileggja hugsjónir ...

Það runnu á mig tvær grímur eftir fund hjá Framtíðarlandinu fyrir réttri viku. Ekki var ég þar, enda búsettur allfjarri Reykjavík og ekki einu sinni í félagsskapnum, en dóttir mín sat fundinn. Skoðanir okkar feðginanna fara oft merkilega vel saman, enda þótt hún sé Vinstri græn en ég hafi í mörg ár skilgreint mig sem hægri grænan - hugtak sem núna virðist vera farið að grassera víða.

 

Á ungum aldri fannst mér kommúnisminn fögur hugsjón - og finnst enn í dag - en ánetjaðist honum aldrei í praxís, enda er hann allt of hreinn og fallegur til að hann gangi upp hjá dýrategundinni homo sapiens. Ég hef alltaf verið svolítið veikur fyrir hugsjónum. Svo hrekkur maður upp úr draumi og litast um. Það er munur á hugsjón og veruleika, vöku og draumi, draumalandi ...

 

Aldrei geta sumir draumar ræst.

 

Samtökin Framtíðarlandið eru þverpólitísk, að mér skilst. Eða eiga að vera það. Eða áttu að vera það. Slíkt líkar mér vel. Svo fóru að koma fram hugmyndir um framboð til Alþingis á vegum Framtíðarlandsins. Það leist mér ekki á. Að trúa því að slíkt gæti orðið til farsældar eða framdráttar er ámóta barnalegt og að trúa því (enn í dag) að kommúnisminn gangi upp í praxís. Kannski lá heldur enginn barnaskapur þar að baki, heldur einhverjir útspekúleraðir þingsetudraumar einstaklinga. Samtök - hugsjónir - og metnaðargjarnir einstaklingar fara ekki vel saman, eins og kunnugt er.

 

Mér fundust þessi framboðsáform nærri því eins vitlaus og framboðshugmyndir aldraðra. Sérframboð aldraðra! Meira að segja tvö. Hverju heldur fólk að það komi til leiðar með slíku - öðru en að skemma fyrir málstaðnum? Jú, ein eða tvær metorðagjarnar manneskjur kæmust kannski á þing. Á spjöld sögunnar. Í Alþingismannatalið.

 

Hvernig ætli færi fyrir t.d. Náttúruverndarsamtökum Íslands ef þau réðust í framboð til Alþingis?

 

Ég nefndi að dóttir mín hefði setið fund í Framtíðarlandinu um daginn. Hún bloggaði um fundinn þá um kvöldið og segir þar m.a.:

 

Seinnipart dags sat ég lokaðan fund meðlima Framtíðarlandsins. Var þar rædd sú hugmynd að bjóða fram til næstu Alþingiskosninga, og voru skoðanir afar skiptar. Meðal annars voru uppi vangaveltur um að erfitt væri að ræða mögulegt framboð þar sem engin stefna lægi á borðum. Við því fengust þau svör að stefna hefði þegar verið mótuð, og að hana væri að finna í möppu sem ein forsvarskonan hefði undir höndum. Fyrir fundinn hefði þó verið ákveðið að halda þessari stefnu frá meðlimum Framtíðarlandsins til að koma í veg fyrir að fjölmiðlar tættu hana í sig. Af þessu ræð ég að skipuleggjendur gerðu ráð fyrir að fólk myndi tjá sig um efni þessa fundar á opnum vettvangi, og geri ég það því óhikað.

Áður en ég mætti á fundinn vonaði ég að þar yrði komist að þeirri niðurstöðu að framboð væri ekki lausnin. Mun heillavænlegra væri að efla grasrótarstarfið og virkja fólk (já, virkja!) sem starfar innan stjórnmálaflokkanna til að berjast enn frekar fyrir umhverfismálum þar. Framboð Framtíðarlandsins væri einungis til þess gert að sundra ...

 

Frásögnin af téðum fundi (1. febrúar - þarf að skrolla niður) er í rauninni öll hin kostulegasta.

 

Ég leyfi mér að árétta þá skoðun mína, að þingframboð er vísasta leiðin til að eyðileggja hugsjónir, eyðileggja þverpólitísk samtök, eyðileggja raunar hvað sem er. Kommúnisminn er fögur hugsjón. Þess vegna voru það svo skelfileg mistök að reyna hann í praxís.

 

Fellt á fundi Framtíðarlandsins að bjóða fram til Alþingis

Fleiri hliðar á Breiðavíkurmálum

„Megi þeir sem lifandi eru rotna í fangelsi það sem eftir er ævinnar, og megi þeir sem farnir eru halda áfram að stikna í heitasta víti; það er sérstakur staður til fyrir fólk sem þetta.“ Þannig kemst góður og gegn og margreyndur spjallari á Málefnavefnum að orði um gerendurna í Breiðavík á sínum tíma.

 

Ég verð að játa, að hér þykir mér sterkt að orði kveðið. Látum svo vera; núna eru sterkar tilfinningar á róti í samfélaginu. Vonandi tekur dómstóll götunnar samt ekki völdin, jafnvel gegn þeim sem síst skyldi. Vonandi taka stjórnvöld á málum af þeirri festu, þeirri ábyrgð og þeim myndarskap, að til þess komi ekki.

 

Fólkið sem núna er í Breiðavík fer ekki varhluta af umræðunni og sætir jafnvel hótunum - fólk sem fluttist í Breiðavík fyrir tæpum áratug, tuttugu árum eftir að rekstri vistheimilisins þar var hætt, fólk sem hefur ekkert til saka unnið í þessum efnum og tengist hörmungunum í Breiðavík ekki á nokkurn hátt - annan en þann að vera núna búsett á þessum stað.

 

Líkt og hér á Moggabloggi hafa verið miklar umræður á Málefnavefnum, og það á mörgum þráðum í ýmsum málefnaflokkum. Vegna nafnleyndarinnar sem margir kjósa sér á Málefnunum hefur ýmislegt verið sagt þar sem síður væri gert undir fullu nafni. Birna Mjöll Atladóttir í Breiðavík stofnaði þess vegna í gær nikkið Ábúandi í Breiðavík til að geta komið sjónarmiðum fjölskyldunnar á framfæri í hinni hatrömmu umræðu á Málefnavefnum. Hún segir þar meðal annars að þau fái upphringingar með hótunum.

 

Birna Mjöll segir einnig (og ég bendi alveg sérstaklega á fyrstu efnisgreinina):

 

En það má ekki gleyma einu, og það er að hér voru margir forstöðumenn. Ég held ég megi segja að flestir þeirra hafi verið mjög góðir. Ég held að hér sé í flestum tilfellum verið að tala um einn forstöðumann. Allavega hef ég á þeim árum sem ég hef búið hér ekki heyrt að það hafi verið fleiri en einn sem hafi verið svona.

Yngstu börnin sem voru send hingað voru 6 ára (ekki 10 ára), þau voru hér á aldrinum 6-18 ára að mér skilst. Þetta voru ekki allt vandræðadrengir sem hingað voru sendir, enda hvernig er hægt að kalla 6 ára gamalt barn vandræðabarn? Mikið af þessum drengjum komu frá erfiðum heimilum. Foreldrar kannski drykkjumenn og þess háttar. 6 ára gamalt barn er bara eins og ómótaður leir. Auðvitað hafa sum börnin síðan mótast hér. Það má kannski segja að umhverfið sem þau voru í hér, þ.e. þegar þessi ósköp stóðu yfir, hafi kannski mótað þau.

Það er svolítið sárt í allri þessari umræðu að staðurinn virðist vera dreginn niður í svaðið.

 

Í ferðaþjónustublaðinu Vestfirðir sumarið 2006 getur að líta eftirfarandi pistilkorn sem ég (Hlynur Þór Magnússon, umsjónarmaður blaðsins) skrifaði um Breiðavík. Þegar ég skrifaði málsgreinina um forsöguna þar á staðnum óraði mig ekki fyrir því sem nú er komið fram, frekar en svo marga aðra. Leyfi mér að smella þessu inn til fróðleiks um Breiðavík og fólkið sem þar er núna. Tek fram, að ég veit ekki til þess að hafa nokkru sinni hitt Birnu Mjöll eða fjölskyldu hennar - hef nokkrum sinnum á liðnum árum talað við hana í síma eða tölvupósti út af ferðamálum; sjálfur hef ég ekki komið í Breiðavík.

 

Í Breiðavík í Vestur-Barðastrandarsýslu reka hjónin Keran St. Ólason og Birna Mjöll Atladóttir ásamt börnum sínum myndarlegt bú, sem er blanda af ferðaþjónustu og sauðfjárbúskap. Húsakostur er mikill í Breiðavík og má rekja það til þess, að í nokkra áratugi og allt fram til 1979 rak ríkið þar vistheimili fyrir drengi sem áttu í erfiðleikum með lífið og tilveruna.

 

Breiðavík er ein af þremur breiðum en stuttum víkum milli Látrabjargs að sunnan og Blakkness við utanverðan Patreksfjörð og kallast þær einu nafni Útvíkur. Syðst er Látravík, síðan gamli kirkjustaðurinn Breiðavík og nyrst er Kollsvík.

 

Þetta er áttunda árið sem Birna Mjöll og Keran reka ferðaþjónustu í Breiðavík. Vinsældir staðarins hafa vaxið ár frá ári og hefur gestafjöldi meira en tvöfaldast frá fyrsta sumrinu. Jafnframt hefur gistirými verið aukið að sama skapi. Tjaldsvæðið í Breiðavík hefur einnig tekið miklum stakkaskiptum. Fyrir tveimur árum var tekið í notkun nýtt þjónustuhús með aðskildum sturtum fyrir bæði kynin ásamt snyrtingu. Aðgangur er að eldhúsi og matsal þar sem tjaldgestir geta komið inn og eldað ef veður gerir tjald-matseldina ófýsilega. Þvottavél er á tjaldsvæðinu ásamt þurrksnúrum. Þá er einnig hægt að grilla í heimagerðum kolagrillum sem eru á svæðinu. Í Breiðavík er rekin verslun þar sem seldar eru helstu nauðsynjavörur, auk minjagripa og handverks.

 

Breiðavík telst mjög afskekkt í huga þeirra sem þekkja einkum þéttbýlið. Þetta er staður fyrir þá sem vilja njóta náttúrufegurðar, kyrrðar og næðis frá ys borgarlífsins. Ekki næst þar sjónvarp og varla hægt segja að útvarp náist. Auk þess er þar GSM-frelsi í orðsins fyllstu merkingu. Mikil veðursæld er í Breiðavík og oft skartar kvöldsólin sínu fegursta fram yfir miðnætti.

 

Það fer mjög í vöxt að að fólk komi og gisti í nokkra daga, annað hvort í tjöldum eða herbergjum. Þá er farið í gönguferðir og töluvert um að hópar séu trússaðir á milli staða. Þá er farið er með göngufólk að morgni og það sótt eftir langan göngudag að kveldi. Búendur í Breiðavík sjá um að trússa hópana og til stendur að fá stærri bíl til þeirra nota. Frá Breiðavík er örstutt út á Látrabjarg með allt sitt fuglalíf, útsýni og náttúrufegurð.

                         

Leyfi mér að lokum að biðja fólk að dæma ekki eða ofsækja í blindni alla sem einhvern tímann hafa búið og starfað í Breiðavík eða eru þar nú.

Laugardagurinn tólfti maí er föstudagur þrettándi

Ég var að átta mig á því, að Alþingiskosningarnar og Evrópusöngvakeppnin eru sama daginn í vor, laugardaginn 12. maí (sá það á bloggi dóttur minnar). Þá held ég ýmsir verði nú spenntir! Og ýmsir verði nú fyrir vonbrigðum! Ég verð hins vegar hvorki spenntur né fyrir vonbrigðum.

 

Sú var tíðin að ég var spenntur fyrir hvoru tveggja. Mér er í barnsminni þegar ég vakti alla nóttina og hlustaði á nýjustu tölur í útvarpinu (ekkert sjónvarp komið á þeim tíma) og hélt með Framsóknarflokknum eins og pabbi. Þegar kom fram á unglingsárin gerðist ég vinstrisinnaður - og keypti Þjóðviljann í áskrift, eingöngu út af Austrapistlum Magnúsar Kjartanssonar á baksíðunni. Magnús var í fiskamerkinu eins og við Þórbergur.

 

Svo fór ég að vinna á Morgunblaðinu um tvítugt og einhverjir héldu þess vegna að ég hlyti að vera sjálfstæðismaður. Það var öðru nær - og þegar ég var ráðinn á Moggann var ég ekki spurður neitt um stjórnmálaskoðanir. Matthías vildi bara að blaðamenn hefðu góða almenna þekkingu, væru nákvæmir og gætu skrifað íslensku - og væru fljótir að því! Og ekki koma nálægt pólitík í skrifum í blaðið! Ég hélt áskriftinni að Þjóðviljanum og fékk Moggann frítt að auki.

 

Það var ekki fyrr en seinna sem ég gekk í Sjálfstæðisflokkinn, raunar af tilviljun í þann flokk en ekki einhvern annan. Hef heldur aldrei getað fylgt almennilega neinni flokkslínu. Að vísu hef ég iðulega kosið Sjálfstæðisflokkinn og enn oftar starfað fyrir hann í kosningum og aðdraganda þeirra.

 

Evrópusöngvakeppnin, jamm. Man ég þá tíð að þar voru skemmtileg og grípandi lög. Sú tíð er löngu liðin - hnigna tekr heims magn. Venjulega fylgist ég þó með atkvæðagreiðslunni, finnst það dálítið gaman, en hef passað mig hin síðari árin að hafa hljóðið ekki með.

 

Núna þegar ég horfi yfir sviðið á gamals aldri veit ég ekki hvað ég ætti að kjósa. Ef ég væri kónguló, þá gæti ég staðið sínum fæti í hverjum flokki. Því miður eru Alþingiskosningar ekki hlaðborð. Maður verður að éta eina sort en svelta ella.

 

Alþingiskosningar og Evrópusöngvakeppni vorið 2007: Ég hallast að því að laugardagurinn tólfti maí sé í raun sá þrettándi; auk þess föstudagur.

 

Hvernig í skrattanum stendur annars á því að Asíuríkin Ísrael og Tyrkland eru meðal þátttakenda í Evrópusöngvakeppninni? Jafnvel þó að nokkur prósent af Tyrklandi séu Evrópumegin við Hellusund (Nautavað) ...

                               

- - -

Allt annar sálmur: Í síðustu viku var ég að fikta og vesenast í stillingum og fídusum hér á bloggsíðunni minni. Fiktaði og vesenaðist svo mikið að ég eyddi öllum bloggvinunum mínum. Ég skammast mín og vil taka fram, að þetta var ekki af neinni vinaóvináttu. Rótgróinn höfnunarótti veldur því reyndar að ég bið engan um bloggvináttu og mun seint gera. Allir bloggvinir mínir komu til mín en ég ekki til þeirra - nema sá fyrsti, daginn þegar ég byrjaði að blogga og var að fikta í fídusum: Ég sendi óvart eina beiðni um bloggvinskap - og hlaut samþykki! Skammast mín eiginlega ennþá meira fyrir það ...

Vill skjóta afgreiðslu samningsins

Ég hélt að íslensk stjórnvöld væru andvíg dauðarefsingum. En Guðni Ágústsson landbúnaðarráðherra hefur alltaf farið sínar eigin leiðir, sbr. ofanritaða fyrirsögn fréttar á vefnum visir.is.

 

Þetta er annars einhver billegasta bloggfærsla sem ég hef séð lengi ...

Líður að lokum hjá Eiði Smára

Senn líður að lokum knattspyrnuferilsins hjá Eiði Smára Guðjohnsen, enda verður hann 29 ára í haust. Ef lykilmennirnir hjá Barcelona sleppa við alvarleg meiðsli og spila ekki miklu verr en þeir hafa gert, þá virðast litlar líkur til þess að hann fái þar mörg tækifæri, a.m.k í byrjunarliðinu.

 

Þá er spurningin: Hvað gerir Eiður Smári undir lokin? Fer hann til West Ham og spilar í fyrstu deildinni á næsta ári eða kemur hann heim og spilar kannski með Val í tvö-þrjú ár?

 

Líklega á Eiður Smári glæstari feril en nokkur annar íslenskur knattspyrnumaður, að Albert Guðmundssyni einum undanskildum. Síðan kemur Ásgeir Sigurvinsson í humátt þar á eftir (hlýtur annars að vera skelfilegt að vera í Þýskalandi og heita Asgeir).

 

Skyldi Eiður Smári annars fara út í pólitík þegar hann hættir í fótboltanum, eins og Albert gerði?

 

Markalaust hjá Barcelona - Eiður ekki með