Hjólreiðamenn skyldaðir í vitsmunapróf?

Hjólreiðakeppnin Tour de France minnir á raunveruleikaþætti þar sem spurningin er ekki hver sigrar í hverjum áfanga heldur hverjum verður hent út næst. Ég hef nokkuð lengi fylgst með umræðunni um þessi mál á erlendum vefjum, einkum spiegel.de. Hver afreksmaðurinn í hjólreiðum eftir annan hefur komið fram og vitnað um þá spillingu sem mjög lengi hefur viðgengist og jafnframt sakað fjölda annarra um þátttöku í slíku. Þeir hafa haldið því fram, að engin leið sé að vera í fremstu röð nema með svindli, sem raunar er orðið að heilli vísindagrein eða sérgrein innan læknisfræðinnar.

 

Svo virðist sem hugarfarið hjá þeim sem eiga keppnisliðin sé að breytast einmitt núna - ekki kannski vegna aukins siðferðisþroska heldur af illri nauðsyn. Skriðan verður ekki stöðvuð úr þessu. Samsærið hefur verið rofið. Hjólreiðarnar eru orðnar að hreinum farsa og styrktarfyrirtækin hætta stuðningi hvert af öðru og vilja ekki leggja nafn sitt við það sem þarna viðgengst.

 

Það sem mér virðist þó einna merkilegast í umræðunni er einkum tvennt. Annars vegar fullyrðingar þess efnis, að brátt komi röðin að atvinnumönnum í knattspyrnu í þessum efnum. Hins vegar að ekki væri minni ástæða til að láta hjólreiðakappana gangast undir vitsmunapróf en lyfjapróf. Með hliðsjón af orðum og gerðum margra af þessum görpum að undanförnu er það vel skiljanlegt.

 

Michael Rasmussen vikið úr Tour de France

Schumacher og ég

Það rifjast upp núna á setningardegi Landsmóts UMFÍ, að á síðasta móti sem haldið var á Sauðárkróki fyrir þremur árum fékk ég einu gullverðlaunin sem Héraðssambandi Vestfirðinga hlotnuðust í það skiptið. Núna er ég hins vegar eins og Michael Schumacher: Hættur að keppa. Líklega eigum við fátt annað sameiginlegt. 

Meira um ófarirnar í boltanum haustið 1967 - engin Þórðargleði

Þegar ég les meira í Morgunblaðinu um þá útreið sem landsliðið og KR fengu haustið 1967 (samtals 28-3 í þremur leikjum, sjá næstu færslu á undan), þá er tvennt sem varla dylst og mér finnst nauðsynlegt að taka fram, í ljósi þess sem fram kemur í téðri færslu. Annars vegar: Þessi úrslit eru tekin mjög alvarlega. Hins vegar: Hvergi í umfjöllun Morgunblaðsins sé ég örla á kvikindishætti eða Þórðargleði í garð þeirra sem í þessu lentu.

 

Ummæli íþróttafréttamanns Morgunblaðsins, sem ég vitnaði til, hljóma að vísu nánast eins og háð. Ég veit þó mætavel að hér var ekkert slíkt á ferðinni. Fréttamaðurinn var í sjokki eins og allir aðrir - og þar að auki áttu vinir hans hlut að máli. Með lofsamlegum orðum var hann einfaldlega að reyna að milda áfallið, reyna að draga eitthvað jákvætt fram í dagsljósið, þó að e.t.v. hefði mátt fara skárri meðalveg í þeim efnum - svona eftir á að hyggja.

 

Mér er 14-2 leikurinn afar minnisstæður. Þetta kvöld var ég á fréttavakt á Morgunblaðinu og við hlustuðum á lýsingu Sigurðar Sigurðssonar í útvarpinu. Sú lýsing er ógleymanleg - ekki aðeins vegna þess að einungis liðu tæpar sex mínútur milli marka að jafnaði, heldur líka af annarri ástæðu, sem e.t.v. er rétt að bíða önnur fjörutíu ár með að fjalla nánar um.

 

Þeir sem vilja geta lesið umfjallanir Moggans í Gagnasafninu (Morgunblaðið hjá Landsbókasafni). Þar má einkum benda á blaðið daginn eftir hvern leik, þ.e. fimmtudaginn 24. ágúst, fimmtudaginn 7. september og fimmtudaginn 14. september. Einnig föstudaginn 25. september og þó sérstaklega þriðjudaginn 29. september.

 

Þess má geta, að mörkin tvö í landsleiknum skoruðu Helgi Númason og Hermann Gunnarsson. Eina mark KR gegn Aberdeen skoraði Eyleifur Hafsteinsson.

 

14-2 o.s.frv. - ætli mánudagar séu betri? Og hvað með Ellert?

Það virðist ekki henta íslenskum liðum að keppa við erlend lið á miðvikudögum. Haustið 1967 töpuðu landsliðið og KR þremur miðvikudagsleikjum á fjórum vikum samtals 28-3. Einhverjir muna kannski eftir landsleiknum gegn Dönum á Parken miðvikudaginn 23. ágúst sem fór 14-2. Fyrstu tvo miðvikudagana í september spiluðu KR og Aberdeen í Evrópukeppni meistaraliða. Aberdeen vann samtals 14-1.

 

Í gær var miðvikudagsleikur gegn Svíum.

 

Nokkrir af bestu leikmönnum þjóðarinnar spiluðu í öllum leikjunum þremur haustið 1967 sem fyrst voru nefndir, bæði með landsliðinu og KR. Og stóðu sig yfirleitt frábærlega, eftir því sem fram kemur á þeim tíma, ekki síst markvörðurinn, sem þó fékk á sig liðlega níu mörk í leik að meðaltali. Hann hlaut lof hjá íþróttafréttamanni Morgunblaðisins fyrir glæsilega markvörslu í landsleiknum gegn Dönum (14-2) – „og verður ekki sakaður um hinn mikla ósigur“, eins og komist er að orði í umfjöllun um leikinn. Landsliðsþjálfarinn sagði eftir leikinn: „Allir leikmennirnir áttu ágæta kafla en hraðann skorti mjög.“ Morgunblaðið sagði að liðið hefði átt ágætan leik á köflum og benti réttilega á, að skotanýtingin hefði verið mun lakari hjá danska liðinu en því íslenska (!).

 

Á þessum árum var ekki búið að finna upp klisjuna um einbeitingarleysi sem núna er alltaf notuð. Augnabliks einbeitingarleysi, eins og það heitir. Enda hefðu þá verið nokkuð mörg augnablikin í íslenskri knattspyrnu haustið 1967. Þjálfari KR-inga sagði og var ekki að afsaka neitt: „Það var ekkert við þessu að gera. Aberdeen-liðið er einfaldlega mörgum klössum betra en við erum.“ Morgunblaðið leit á björtu hliðarnar eins og fyrri daginn og sagði: „Hjá KR bar Ellert Schram hreinlega af. Hann stöðvaði sóknarlotur Skotanna óteljandi sinnum, náði ótal skallaboltum og ríkti sem konungur í vítateig KR. Hann gerði og tilraunir til sóknar og stjórnaði liðinu sem sönnum skipstjóra sæmir.“

 

Ég sé að Íslendingum gengur vel á Smáþjóðaleikunum þessa dagana. Af hverju er fótboltalandsliðið ekki þar? Og: Skyldu íslenskir knattspyrnumenn vera betur fyrirkallaðir á mánudögum?

 

Eitt enn: Núna er Ellert Schram kominn á þing á ný eftir áratuga fjarveru. Skyldi hann ekki styrkja vörnina bæði hjá KR og landsliðinu, ef út í það færi? Og jafnvel gera tilraunir til sóknar líka?

Íslendingar sáu aldrei til sólar í fimm marka tapleik

Of margir Englendingar í liði Manchester United

Helstu ástæðurnar fyrir óförum Manchester United eru vafalítið tvær. Önnur er sú furðulega áhersla sem lögð er á það að hafa enska leikmenn í liðinu. Í byrjunarliðinu gegn A.C. Milan voru fjórir enskir leikmenn. Hin ástæðan er hinn aldurhnigni Alex Ferguson og stjórn hans á liðinu. Þrátt fyrir að lið hans hefði verið undir lengst af og ekki skorað mark, þá var það ekki fyrr en stundarfjórðungur var eftir sem hann gerði fyrstu (og einu) skiptinguna. Þá setti hann að vísu einn af útlendingunum inn á völlinn í staðinn fyrir einn af þeim ensku, en það var einfaldlega of seint. Eini kosturinn við Ferguson á vettvangi knattspyrnu er sá, að hann er ekki enskur.

 

Fyrir sanna unnendur góðrar knattspyrnu er það fagnaðarefni, að hið slaka og leiðinlega lið Manchester United skuli vera fallið úr keppninni í Meistaradeildinni. Gaman verður að sjá A.C. Milan bursta, baka, steikja, mala, merja og éta Liverpool í úrslitunum.

  

AC Milan í úrslitaleikinn gegn Liverpool

Fótboltabullur og aðrar karlrembur njóta sín um þessar mundir

Bloggarinn Halla Gunnarsdóttir, sem bauð sig fram til formennsku í KSÍ (Karlrembusambandi Íslands?) um daginn, er ekki með opinn athugasemdadálk á síðunni sinni. Fyrst var ég hálfhissa. En ég er það ekki lengur. Sóley Tómasdóttir og Katrín Anna Guðmundsdóttir og fleiri fá þessa dagana - í tilefni af væntanlegri klámráðstefnu hérlendis - ýmsar mis-smekklegar og mis-persónulegar athugasemdir í ætt við þá holskeflu sem dundi á Höllu um daginn á helsta vefsetri íslenskrar knattspyrnu (gras.is). Þetta er á sömu bókina lært.

 

Nokkur dæmi (fyrstu þrjú varðandi Höllu fengin hjá Hrafni Jökulssyni):

                                               

Kvennmenn eiga ekki að vera i fotbolta þær eiga að vera i playboy og stripparar

                                           

Þessi Halla á álíka erindi í formannsstól KSÍ og Guðmundur í Byrginu.

                                     

maður myndi auðvitað frekar kjósa simpansa en þessa Höllu

                                  

 ... hversvegna heyrðist EKKERT frá stígamótum eða femínistum þegar chippendales komu hingað ?  Frétti reyndar að femínistar sem hátt hafa látið gegn klámi, mansali og öðru eins hafi verið þarna á sjóvinu alveg að missa það af greddu !

                                           

... femínistarnir vilja meina klámmyndaleikkonum að koma hingað því þær eru líklegast með meira á milli eyrnanna en þær!!!

Líður að lokum hjá Eiði Smára

Senn líður að lokum knattspyrnuferilsins hjá Eiði Smára Guðjohnsen, enda verður hann 29 ára í haust. Ef lykilmennirnir hjá Barcelona sleppa við alvarleg meiðsli og spila ekki miklu verr en þeir hafa gert, þá virðast litlar líkur til þess að hann fái þar mörg tækifæri, a.m.k í byrjunarliðinu.

 

Þá er spurningin: Hvað gerir Eiður Smári undir lokin? Fer hann til West Ham og spilar í fyrstu deildinni á næsta ári eða kemur hann heim og spilar kannski með Val í tvö-þrjú ár?

 

Líklega á Eiður Smári glæstari feril en nokkur annar íslenskur knattspyrnumaður, að Albert Guðmundssyni einum undanskildum. Síðan kemur Ásgeir Sigurvinsson í humátt þar á eftir (hlýtur annars að vera skelfilegt að vera í Þýskalandi og heita Asgeir).

 

Skyldi Eiður Smári annars fara út í pólitík þegar hann hættir í fótboltanum, eins og Albert gerði?

 

Markalaust hjá Barcelona - Eiður ekki með

25. janúar 1947 - Al Capone dó, Tostão fæddist

Snillingurinn Eduardo Gonçalves de Andrade, betur þekktur sem Tostão, var eins mánaðar og ellefu daga gamall þegar ég fæddist. Hann er sextugur í dag. Jafnframt eru í dag sextíu ár frá því að snillingurinn Alphonse Gabriel Capone dó. Hann er betur þekktur sem Al Capone.

 

Daginn þegar Tostão leit ljós þessa heims varð Eusebio fimm ára, annar ógleymanlegur knattspyrnumaður. Næsta haust verða fjörutíu ár liðin frá leiknum á Laugardalsvelli, þar sem Eusebio var í liði Benfica á móti Val. Þá var sett aðsóknarmet á vellinum sem stóð í áratugi og stendur kannski enn, ég veit það ekki.

 

Knattspyrnuferill Tostãos var ekki langur. Vegna meiðsla hætti hann árið 1973, aðeins 26 ára gamall. Þá átti hann að baki 65 leiki með brasilíska landsliðinu og hafði skorað í þeim 36 mörk. Fyrsta landsleikinn lék hann 19 ára gamall snemmsumars árið 1966 og síðan spilaði hann á heimsmeistaramótinu í Englandi þá um sumarið. Brasilíumenn riðu ekki feitum hesti frá þeirri keppni en fjórum árum seinna urðu þeir heimsmeistarar. Þeir Pelé og Tostão voru eitrað sóknarpar.

 

Sumarið 1966 var Sjónvarpið ekki komið, það byrjaði þá um haustið. Samt horfði ég á marga leiki í heimsmeistarakeppninni í beinni útsendingu, en þá var ég í litlu borginni margfrægu og fagurbrúnleitu Siena á Ítalíu. Einhvern veginn er eins og allur fótbolti eftir það sé ómerkilegri. Hugsa að það liggi frekar í mér en fótboltanum an sich (þarna kæmi óhjákvæmilega an sich ef þetta væri óskiljanlegt heimspekirit á þýsku; þetta blogg er að vísu ekki óskiljanlegt heimspekirit á þýsku en ég hef hér samt an sich).

 

Úrslitaleikurinn milli Englendinga og Vestur-Þjóðverja á Vembli er mér ferskari í minni en nokkur annar leikur sem ég hef séð - og það er komið á fimmta áratug. Það var heitt í veðri á Ítalíu þetta sumar. Fornar og þröngar - fornþröngar - göturnar í Siena voru troðnar fólki þegar fór að húma á kvöldin. Í kyrru loftinu var þung og sérkennileg lykt - af ávöxtum og grænmeti í kössum við búðirnar, úr margra alda gömlum byggingum, úr pissustíunum, af fólkinu, af öllu. Bareigendur settu sjónvarpstæki út á stétt og stóla fyrir gestina til að horfa á leikina í heimsmeistarakeppninni og serveruðu birra og kælt te. Allir virtust halda með Þjóðverjum. Og ekki bara í fótbolta.

 

Gælunafnið Tostão mun þýða lítill peningur. Snillingurinn Tostão var aðeins 1,72 á hæð (og hefur varla stækkað síðan) og einstaklega snöggur og flínkur. Hann lagði stund á læknisfræði - rétt eins og Grímur Sæmundsen og Socrates -  og var starfandi læknir um skeið. Síðari árin hefur hann verið virtur dálkahöfundur í dagblöðum í Brasilíu.

 

Þetta var svolítið um manninn sem fæddist þennan dag fyrir sextíu árum. Svo er það hinn, sem dó þennan dag ...

 

Mafíuforinginn Al Capone - frægastur allra slíkra - Scarface - andaðist á sóttarsæng í fangelsi. Hann var aldrei sakfelldur fyrir neitt annað en bókhaldsbrot - tæknileg mistök.

 

Wikipedia - Al Capone

Crime Library - Al Capone

 

                   

Hér á Moggabloggi vantar aukabloggflokkinn Einskisverður fróðleikur. Til að gefa þessari færslu tilgang verð ég því að ljúka henni með heimspekilegri spurningu: Varð heimurinn betri daginn þegar Al Capone dó og Tostão fæddist?

                               

Annar sálmur: Í dag er Sólardagurinn á Ísafirði. Hér er smávegis um hann sem ég skrifaði fyrir réttum sex - ekki sextíu - árum:

 

25.01.01 Sólardagur Ísfirðinga er í dag, 25. janúar

 

Handboltinn: Ástralir unnu Cookeyinga 63-5

Ástralía sigraði Cook-eyjar 63-5 í forkeppni Eyjaálfu fyrir HM í handbolta (31-1 í hálfleik). Samt er Ástralía fjarri því að vera stórveldi í handboltanum, raunar algert smáveldi, eins og leikirnir gegn Íslandi (20-45) og Frakklandi (10-47) sýna. Á HM fyrir fjórum árum unnu Íslendingar Ástrala meira að segja með 40 marka mun (55-15).

 

Mjög slappir skákmenn - skylduvinningar á mótum - voru eitt sinn kallaðir flóðhestar. Á sama hátt er Ástralía flóðhestur á HM í Þýskalandi. En svo eru aðrir sem eru miklu meiri flóðhestar. Hvernig ætli færi, ef Íslendingar lékju landsleik í handbolta við Cookeyinga?

 

Tekið skal fram, að Cookeyingar eru innan við 20 þúsund talsins. Samt munu þeir vera mjög góðir í rugby - kallast það ekki ruðningur á íslensku? - og ættu naumast í vandræðum með Íslendinga á þeim vettvangi. Það verður hverjum list sem hann leikur.